مقاله در مورد امام علي متن انگلیسی به همراه ترجمه

اجمالي از تاريخ زندگي امام علي (ع)
حضرت اميرالمومنين علي عليه السلام ، وي فرزند ابوطالب شيخ بني هاشم عموي پيغمبر اكرم (ص) بود كه پيغمبر اكرم را سرپرستي نموده و در خانة خود جاي داده و بزرگ كرده بود و پس از بعثت نيز تا زنده بود از آن حضرت حمايت كرد و شر كفار عرب و خاصه قريش را از وي دفع نمود.
علي عليه السلام (بنا بنقل مشهور) ده سال پيش از بعثت متولد شد پس از شش سال در اثر قحطي كه در مكه و حوالي آن اتفاق افتاد ، بنا به درخواست پيغمبر اكرم (ص) از خانة پدر به خانة پسر عموي خود پيغمبر اكرم(ص) منتقل گرديد و تحت سرپرستي و پرورش مستقيم آن حضرت درآمد.
پس از چند سال كه پيغمبر اكرم (ص) به موهبت نبوت نائل شد و براي نخستين بار در غار حرا وحي آسماني به وي رسيد وقتيكه از غار رهسپار شهر و خانة خود شد شرح حال را فرمود علي عليه السلام به آن حضرت ايمان آورد. و باز در مجلسي كه پيغمبر اكرم(ص) خويشاوندان نزديك خود را جمع و بدين خود دعوت نموده فرمود: نخستين كسيكه از شما دعوت مرا بپذيرد خليفه و وصي و وزير من 0خواهد بود ، تنها كسيكه از جاي خود بلند شد و ايمان آورد علي(ع) بود و پيغمبر اكرم (ص) ايمان او را پذيرفت و وعده هاي
خود را درباره اش امضاء نمود و از اين روي علي(ع) نخسيتن كسي است در اسلام كه ايمان آورد و نخستين كسي است كه هرگز غير خداي يگانه را نپرستيد.
علي(ع) پيوسته ملازم پيغمبراكرم(ص) بود تا آن حضرت از مكه به مدينه هجرت نمود و در شب هجرت نيز كه كفار خانة آن حضرت را محاصره كرده بودند و تصميم داشتند آخر شب به خانه ريخته و آن حضرت را در بستر قطعه قطعه نمايند ، علي(ع) در بستر پيغمبر اكرم(ص) خوابيده و آن حضرت از خانه بيرون آمده رهسپار مدينه گرديد و پس از آن حضرت مطابق وصيتي كه كرده بود ، امانتهاي مردم را به صاحبانش رد كرده مادر خود و دختر پيغمبر را با دو زدن ديگر برداشته به مدينه حركت نمود.
در مدينه نيز ملازم پيغمبر اكرم(ص) بود و آن حضرت در هيچ خلوت و جلوتي علي(ع) را كنار نزد و يگانه دختر محبوبة خود فاطمه را بوي تزويج نمود. و در موقعيكه ميان اصحاب خود عقد اخوت مي بست او را برادر خود قرارداد . علي(ع) در همة جنگها كه پيغمبر اكرم(ص) شركت فرموده ، حاضر شده جز جنگ تبوك كه آن حضرت او را در مدينه به جاي خود نشانيده بود و در هيچ جنگي پاي به عقب نگذاشت و از هيچ حرفي روي نگردانيد و در هيچ امري مخالفت پيغمبر اكرم(ص) نكرد چنانكه آن حضرت فرمود (هرگز علي از حق و حق از علي جدا نمي شوند) علي (ع) روز رحلت پغمبر اكرم سي و سه سال داشت و با اينكه در همة فضائل ديني سرآمد و در ميان اصحاب پيغمبر ممتاز بود ، به عنوان اينكه وي جوان است و مردم به واسطة خونهايي كه در جنگها پيشاپيش پيغمبر اكرم (ص) ريخته با وي دشمنند از خلافت كنارش زدند و با اين ترتيب دست آنحضرت از شئونات عمومي بكلي قطع شد وي نيز گوشة خانه گرفته به تربيت افراد پرداخت و بيست و پنج سال كه زمان سه خليفه پس از رحلت پيغمبراكرم(ص) بود گذرانيد و پس از كشته شدن خليفة سوم مردم با آن حضرت بيعت نموده و به خلافتش برگزيدند. آن حضرت در خلافت خود كه چهارسال و نه ماه تقريباً طول كشيد سيرت پيغمبر اكرم(ص) را داشت و به خلافت خود صورت نهضت و انقلاب داده به اصلاحات پرداخت و البته اين اصلاحات به ضرر برخي از سود
جويان تمام مي شد و از اين روي عده اي از صحابه كه پيشاپيش آنها ام المومنين «عايشه» و «طلحه» و «زبير» و «معاويه» بود، خون خليفة سوم را دستاويز قرارداده سر به مخالفت برافراشتند و بناي شورش و آشوب گري گذاشتند.
آن حضرت براي خوابانيدن فتنه، جنگي با ام المومنين و طلحه و زبير در نزديكي بصره كرد كه به «جنگ جمل» معروف است و جنگي ديگر با معاويه در مرز عراق و شام كرد كه به جنگ «صفين» معروف است و يكسال و نيم ادامه يافت و جنگي ديگر با خوارج در نهروان كرده كه به جنگ «نهروان» معروف است و با اين ترتيب بيشتر مساعي آن حضرت در ايام خلافت خود صرف رفع اختلاف داخلي بود و پس از كمي صبح روز نوزدهم ماه رمضان سال چهلم هجري در مسجد كوفه در سر نماز بدست بعضي از خوارج ضربتي خورده و در شب بيست و يكم ماه شهيد شد.
اميرالمومنين علي عليه السلام به شهادت تاريخ و اعتراف دوست و دشمن در كمالات انساني نقيصه أي نداشته و در فضائل اسلامي نمونه كاملياز تربيت پيغمبر اكرم(ص) بود.
بحثهايي كه در اطراف شخصيت او شده و كتابهايي كه در اين باره شيعه و سني و ساير مطلعين و كنجكاوان نوشته اند ، دربارة هيچيك از شخصيت هاي تاريخ اتفاق نيافتاده است.
علي (ع) در علم و دانش داناترين ياران پيغمبر اكرم (ص) و ساير اهل اسلام بود و نخستين كسي است در اسلام كه در بيانات علمي خود، در استدلال آزاد و برهان را باز كرد و در معارف الهيه بحث فلسفي نمود و در باطن قرآن سخن گفت و براي نگهداري لفظش دستور زبان عربي را وضع فرمود و تواناترين عرب بود در سخنراني علي (ع) در شجاعت ضرب المثل بود در آنهمه جنگها كه در زمان پيغمبر اكرم(ص) و پس از آن شركت كرد ، هرگز ترس و اضطراب از خود نشان نداد و با اينكه بارها و ضمن حوادثي مانند جنگ احد ، جنگ حينين جنگ خيبر و جنگ خندق ياران پيغمبر اكرم(ص) و لشكريان اسلام لرزيدند و يا پراكنده شده فرار نمودند وي هرگز پشت به دشمن نكرد و هرگز نشد كه كسي از ابطال و مردان جنگي با وي درآويزد و
جان به سلامت برد و در عين حال با كمال توانايي ناتواني را نمي كشت و فراري را دنبال نمي كرد و شبيخون نمي زد و آب بر روي دشمن نمي بست.
از مسلمات تاريخ است كه آن حضرت در جنگ خيبر در حمله أي كه به قلعه نمود دست به حلقة در رسانيده با تكاني در قلعه را كنده به دور انداخت. و همچنين روز فتح مكه كه پيغمبر اكرم(ص) امر به شكستن بتها نمود بت (هبل) كه بزرگترين بت هاي مكه و مجسمة عظيم الجثه أي از سنگ بود كه بر بالاي كعبه نصب كرده بودند علي (ع) به امر پيغمبر اكرم(ص) پاي روي دوش آن حضرت گذاشته بالاي كعبه رفت و «هبل» را از جايخود كند و پائين انداخت.
علي (ع) در تقواي ديني و عبادت حق نيز يگانه بود، پيامبر(ص) در پاسخ كسانيكه نزد وي از تندي علي(ع) گله مي كردند مي فرمايد: علي را سرزنش نكنيد زيرا وي شيفتة خدا است.
ابودردا صحابي جسد آن حضرت را در يكي از نخلستانهاي مدينه ديد كه مانند چوب خشك افتاده است براي اطلاع به خانة آن حضرت آمد و به همسر گرامي وي كه دختر پيغمبر اكرم(ص) بود ، درگذشت همسرش را تسليت گفت. دختر پيغمبر(ص) فرمود : پسر عم من نمرده است ، بلكه در عبادت از خوف خدا غش نموده است و اينحال براي وي بسيار اتفاق مي افتد.
علي(ع) در مهرباني به زيردستان و دلسوزي به بينوايان و بيچارگان و كرم و سخا به فقرا و مستمندان قصص و حكايات بسيار دارد. آن حضرت هرچه را به دستش مي رسيد در راه خدا به مستمندان و بيچارگان مي داد و خود با سخت ترين و ساده ترين وضعي زندگي مي كرد . آن حضرت كشاورزي را دوست مي داشت و غالباً با استخراج قنوات و درخت كاري و آبادكردن زمينهاي باير مي پرداخت ولي از اين راه هر ملكي را كه آباد مي كرد و يا هرقناتي را كه بيرون مي آورد وقف فقرا مي فرمود و اوقاف آن حضرت كه به صدقات علي معروف بود در اواخر عهد وي عوايد ساليانه قابل توجهي (بيست و چهار هزار دينار طلا) داشت.
A BRIEF HISTORY OF THE LIVES OF THE FIRST IMAM
Amir al-mu’minin Ali — upon whom be peace —was the son of Abu Talib, the shaykh of the Banu Hashim. Abu Talib was the uncle and guardian of the Holy Prophet and the person who had brought the Prophet to his house and raised him like his own son.
After the Prophet was chosen for his prophetic mission, Abu Talib continued to support him and repelled from him the evil that camefrome the infidels among the Arabs and especially the Quraysh. According to well-known traditional accounts Ali was born ten Years before the commencement of the prophetic mission of the Prophet. When six years old, as a result of famine in and around Mecca, he was requested by the Prophet to leave his father’s house and come to the house of his cousin, the Prophet. There he was placed directly under the guardianship and custody of the holy prophet.
A few years later, when the prophet was endowed with the Divine gift of prophecy and for the first time recevied the Divine revelation in the cave of Hira, as he left the cave to return to town and his own house he met Ali on the way. He told him what had happenend and Ali accepted the new faith. Again in a gathering when the Holy Prophet had brought his relatives together and invited them to accept his religion, he said the first person to accept his call would be his vicegerent and inheritor and deputy. The only person to rise from his place and accept the faith was Ali and the prophet accepted his declaration of faith. Therefore Ali Was the first man in Islam to accept the faith and is the first among the followers of the Prophet to have never worshiped other than the One God.
Ali was always in the company of the Prophet until the Prophet migrated from Mecca to Medina. On the night of the migration to Medina (hijrah) when the infidels had surrounded the house of the Prophet and were determined to invade the house at the end of the night and cut him to pieces while he was in bed. Ali slept in place of the Prophet while the Prophet left the house and set out for Medina.after the departure of the Prophet, according to his wish Ali gave back to the people the trusts and charges that they had left with the Prophet. Then he went to Medina with his Mother, the daughter of the Prophet, and two other women.
In Medina also Ali was constantly in the company of the Prophet in private and in Poblic. The Prophet gave Fatimah, his beloved daughter from Khadijah, to Ali as his wife
and when the Prophet was creating bonds of brotherhood among his companions he selected Ali as his brother.
Ali was present in all the wars in which the Prophet participated, except the battle of Tabuk when he was ordered to stay in Medina in place of the Prophet. He did not retreat in any battle nor did he turn his face away from any enemy. He never disobeyed the Prophet, so that the Prophet said,” Ali is never separated from the Truth nor the Truth from Ali” .
On the day of the death of the Prophet,Ali was thirty-three years old. Although he was foremoset in religious virtues and the Most outstanding among the companions of the Prophet, he was pushed aside from the caliphate on the claim that he was too young and that he had many enemies among the people because of the blood of the polytheists he had spilled in the wars fought alongside the Prophet. Terefore Ali was almost completely cut off from public affairs. He retreated to his house where he began to train competent individuals in the Divine scieneces and in this way he passed the twenty-five years of the caliphate of the first three caliphs who succeeded the Prophet. When the third caliph was killed, people gave their allegiance to him and he was chosen as caliph.
During his caliphate of nearly four years and nine months, Ali followed the way of the Prophet and gave his caliphate the from of a spiritual movement and renewal and began many different types of reforms. Naturally, these reforms were against the interests of certain parties that sought their own benefit. As a result, a group of the companions (foremost among whom were Talhah and Zubayr, who also gained the support of A’ishah, and especially Mu’awiyah) made a pretext of the death of the third caliph to raise their heads in opposition and began to revolt and rebel against Ali.
In order to quell the civil strife and sedition, Ali fought a war near Basra, known as the “Battle of the camel,” against Talhah and Zubayr in which A’ishah, “the Mother of the Faithful,” was also involved he fought another war against Mu’awiyah on theborder of Iraq and Syria which lasted for a year and a half and is famous as the “Battle of Siffin”. He also fought against the Khawarij at Nahrawan, in a battle known as the “Battle of Nahrawan.” Therefore, most of the days of Ali’s caliphate were spent in overcoming internal opposition. Finally, in the morning of the 19th of Ramadan in the year 40 A.H,
while praying in the mosque of Kufa, he was wounded by one of the Khawarij and died as a martyr during the night of the 21st.
According to the testimony of friend and foe alike, Ali had no shortcomings from the point of view of human perfection. And in the Islamic virtues he was a perfect example of the upbringing and training given by the Prophet. The discussions that have taken place concerning his personality and the books written on this subject by Shi’ites, Sunnis and members of other religions, as well as the simply curious outside any distinct religious bodies, are hardly equaled in the case of any other personality in history.
In science and knowledge Ali was the most learned of the companions of the Prophet, and of Muslims in general. In his learned discourses he was the first in Islam to open the door for logical demonstraction and proof and to discuss the “divine sciences” or metaphysics (ma’arifi ilahiyah). He spoke concerning the esoteric aspect of the Quran and devised Arabic grammar in order to preserve the Quran’s from of expression. He was the most eloquent Arab in speech (as has been mentioned in the first part of this book)
The courage of Ali was proverbial. In all the wars in which he participated during the lifetime of the Prophet, and also afterward, he never displayed fear or anxiety. Although in many battles such as those of Uhud,Hunayn,Khaybar and Khandaq the aides to the Prophet and the Muslim army trembled in fear or dispersed and fled, he never turned his back to the enemy. Never did a warrior or soldier engage Ali in battle and come out of it alive.Yet, with full chivalry he would never slay a week enemy nor pursue those who fled. He would not engage in surprise attacks or in turning streams of water upon the enemy. It has been definitively established historicall that in the Battle of Khaybar in the attack against the fort he reached the ring of the door and with sudden motion tore off the door and cast it away.
Also on the day when Mecca was conquered the Prophet ordered the idols to be broken. The idol “Hubal” was the largest idole in Mecca, a giant stone statue placed on the top of the Ka’bah. Following the command of the Prophet, Ali Placed his feet on the Prophet’s shoulders, climbed to the top of the Ka’bah, pulled “Hubal” from its place and cast it down.
Ali was also without equal in religious asceticism and the worship of God.

فایل : 8 صفحه

فرمت : Word