مقاله قند خون

قند ناشتاي خون(Fasting Blood Sugar)
سطوح گلوكز خون از طريق يك مكانيسم دقيق به وسيله انسولين و گلوكاگون كنترل مي شود در حالت ناشتا سطوح گلوكز پايين هستند. در پاسخ به اين كاهش گلوكز گلوكاگون ترشح مي شود. گلوكاگون سبب افزايش سطح گلوكز مي شود. پس از خوردن غذا سطوح گلوكز بالا هستند و انسولين ترشح مي شود. انسولين سبب انتقال گلوكز به داخل سلولها مي شود تا انرژي توليد كند يا به گليكوژن و اسيدهاي امينه و اسيدهاي چرب تبديل گردد. در نتيجه سطح قند خون كاهش پيدا مي كند. هورمون هاي متعدد ديگري مثل كورتيكواستروييدها و ACTH و اپي نفرين و تيروكسين هم روي متابوليسم گلوكز تاثير مي گذارند. جهت تامين نيازهاي سلولي مكانيسم هاي مختلفي براي جذب و استفاده و ذخيره مواد غذايي در بدن تكامل حاصل كرده اند. شاخص سطح قند خون توانايي بدن براي انجام وظايف متابوليكش را منعكس مي كند. سطح قند ثابت نيست و پس از خوردن غذا تغيير مي كند. لذا سطح قند ناشتا مطلوب است. عوامل متعددي قند خون را تحت تاثير قرار مي دهند. ولي از مايش عمدتا براي تشخيص و كنترل ديابت به كار مي رود. با افزايش سن مقادير طبيعي براي سطوح قند سرم و پلاسما به اين ترتيب تنظيم مي شود كه به ازاي هر سال بعد از سن 60 سالگي 1mg/dl به مقادير طبيعي افزوده مي شود. سطوح بالاي گلوكز سرم بايد براساس ساعات مختلف روز ارزيابي شوند. به عنوان نمونه سطح گلوكز 135mg/dl ممكن است در حالت ناشتا غيرطبيعي باشد ولي