مقاله کامل در مورد پاتوبيولوژي و پاتوفيزيولوژي روتاويروس

پاتوبيولوژي و پاتوفيزيولوژي روتاويروس
1-1 لزيون هاي پاتولوژيك ايجاد شده توسط عفونت روتاويروسي
به طور كلي روتاويروس تمايل بافتي (tissue tropism) بسيار محدودي دارد و در بيشتر موارد فقط بافت اپيتليوم پرز (villus) روده كوچك را عفوني ميكند. به علاوه به نظر مي رسد كه عفونت روتاويروسي به طور كلي گونه هاي جوان محدود شود تغييرات هيستو پاتولوژيك روده كوچك لزيون هاي پاتولوژيك توسط عفونت هاي روتاويروسي القا مي شود.
در اغلب موارد مطالعات بر روي حيوانات عفوني شده به صورت آزمايشي و طبيعي صورت گرفته و بر روي لزيون هاي روده اي ايجاد شده بر اثر روتاويروس در انسان محدود مي شود.
اما به طور كلي تغييرات ايجاد شده در انسان با شبيه به گونه هاي حيواني است كه همه شامل از دست دادن ميكروويلي ها (microvilli) و متورم شدن (swelling) ER مي باشد. بيشتر نمونه هاي انساني از قسمت ابتدايي (proximal) روده كوچك بدست مي آيد.
2-1 تغييرات ايجاد شده در روده به دنبال عفونت روتاويروسي
به طور كلي در ابتدا رشد ويلي ها متوقف شده و به صورت كوتاه درمي آيند به علاوه انتروليت هاي (Entrocytes) در نوك بافت اپيتليوم پرز (پيلوس) به صورت نامنظم شده و واكوئول دار مي شوند و برخي از اين سلولها جدا مي شوند.
لايه بافت همبندي غشاء مخاطي (Lamina propria) در سلولهاي شبه رتيكولوم (reticulum-Like cells) افزايش پيدا مي كند.
تغييرات در ظرف 24 ساعت از عفونت در زمانيكه سلول آغاز مي شود ايجاد شده و اينگونه به نظر مي رسد كه عفونت از قسمت ابتدايي (proximal) روده كوچك شروع شده و به سرعت به قسمت انتهايي (distal) پيشرفت مي كند.
در سال 1981 Carpio گزارش كرد كه عفونت تغييرات مشخص تري را در قسمت Jejunum نسبت به ileum القا مي كند. اين تغييرات شامل آتروفي ويلوس (villus atrophy) و كاهش نسبت ويلوس به كريپت (reduced villus/ crypt ratios) و پهن شدن مركزي سلولهاي اپيتليال (focal flattening of epithelial cells) مي باشد. سويه هاي
ايجاد كننده بيماري با شدت كم تغييرات هيستولوژيك كمي را نشان مي دهد. به علاوه در بررسي هاي انجام شده در سال 1984 توسط Torres Media نشان داده شده كه عفونت منجر به از دست دادن Mcell ميكروويلي مي شود. در صورتيكه رپيليكاز درون اين سلولها انجام نمي شود. محل همانند سازي ويروس با استفاده از ميكروسكوپ الكتروني ايمونوفلورسانس و آزمايشات كشت سلول در نوك اپيتليوم ويروس شناسايي شد كه درست با محل ايجاد تغييرات غيرطبيعي (abnormality) هيستولوژيك منطبق مي باشد. در يك مطالعه انجام شده در سال 1979 توسط Mebus كه با روشهاي تشخيصي كشت بافت انجام شد ويروس عفوني در يك تيتر پايين از ندول هاي لنف در قسمت مرانتريك (mesentric lymph nodes) و شش (lung) جدا شد.
2- پاتوفيزيولوژي عفونت روتاويروسي
1-2 مكانيسم اسهال
طي بررسي هاي انجام شده در سال 1977 توسط Davidson و همكارانش مشخص شد كه جريان هاي يوني شبكه اي (net ion
fluxe) در نمونه هاي آزمايشي تغيير نمي يابد اما جذب سديم به واسطه گلوكز (glucose mediated sodium absorption) كم مي باشد. به علاوه اپيتليوم عفوني شده با روتاويروس ترشح Cl- تغيير در پاسخ به تئوفيلين (theophylline) ندارد و سطوح AMP حلقوي (cyclic AMP levels) تغيير نمي كند. فعاليت تيميدين كنياز (thymidine kinase) افزايش يافته در حايكه فعاليت سوكراز لاكتاز و آلكالين فسفاتاز كاهش مي يابد.
جذب Na+ آب 3 ارتومتيل گلوكز (3-O-Methylglucose) در بيماري كاهش مي يابد. و طي بررسي هاي انجام شده در سال 1981 توسط HyAMS و همكارانش مشخص شد كه جذب ناقص لاكتوز در طي عفونت در انسان نيز ديده مي شود. به طور كلي لاكتاز و سوكراز روده اي به نسبت كمتري از Na+ – K+ Atpase كاهش مي يابد. همزمان با اين تغييرات هيتولوژيك در روده gap اسموتيك مدفوعي و غلظت لاكتوز مدفوعي افزايش مي يابد. به علاوه تخريب سولهاي نازك ويلوس بالغ منجر به جذب ناقص (Malabsorption) كربوهيدرات شده و اسهال اسموتيك ايجاد مي شود.
2-2 تغيير در جذب ماكرومولكولها از بين سطح موكوزال روده در طي عفونت
به طور كلي به نظر مي رسد كه عفونت روتاويروس نفوذپذيري روده را نسبت به مولكولهاي مختلف تغيير مي دهد. عفونت توانايي روده را نسبت به جذب مولكولهاي پلي اتيلن گليكول (PEGs) با وزن هاي مولكولي مختلف (1250 – 282) و D-xylose كاهش مي دهد. به علاوه بر نفوذپذيري روده اي نسبت به لاكتور و لاكتولوز افزايش يافته در حاليكه جذب L – رامنوز كاهش مي يابد.
جذب HRP نيز در طي عفونت افزايش يافته كه تحت تاثير وجود يا عدم وجود فلور روده اي مي باشد.
واكسن هاي روتاويروسي
1-1 نسل ااول واكسن هاي روتاويروسي
اولين سري واكنش هاي روتاويروسي ايجاد شده واكسن هاي مونووالانت زنده تضعيف شده از روتاويروسي حيواني با مصرف خوراكي بود. 3 واكسن مونووالانت كانديد شده از روتاويروسهاي حيواني RIT 4237 و ويروس گاوي سروتايپ G6P6G6 ‌RRV
MMU 18006 ويروس ميمون رزوس سروتايپ G3P5G3 و WC3 ويروس گاوي سروتايپ G6P7G6 بود كه در برنامه واكسيناسيون رد شد. كه بر اساس يافته هاي Jennerian بود (50 و 53) .
واكسن RIT 4237 10 سال بعد از اينكه روتاويروس به عنوان اصلي ترين عامل ايجاد كننده گاسترانتريت حاد شناسايي شده در سال 1983 توسط Vesikari و همكارانش گزارش شد. از اين 3 واكسن كانديد شده تنها واكسن MMU 18006 رزوس، تيپ Vpv موجود در سويه هاي انساني روتاويروسي را نشان مي دهد. واكسن هاي مونووالانت شامل VPV هترولوگوس ، ايمني protective هتروتايپيك را ايجاد مي كند كه بر عليه بيماري القا شده با سروتايپ هاي VPV متفاوت با سروتايپ واكسن است. (100)
اين واكسن ها ايمن و ايمونولوژيك مي باشند اما نمي توانند ايمني هتروتايپيك ذاتي را به طور پيوسته بعد از واكسيناسيون القا كنند. (50)
بيشترين اثر MMU 18006 در برنامه واكسيناسيون و نزولا مشاهده شد به طوريكه سويه روتاويروس در گردش در اين كشور G3 بود كه همان سروتايپ استفاده شده در واكسن بود، بر اساس اين
مشاهده پيشنهاد شد كه ايمني اختصاصي سروتايپ بر عليه هر كدام از سويه هاي مه ماز نظر اپيدميولوژي در يك منطقه براي حداكثر piotection ضروري است. (53)
واكسن ديگر مورد استفاده، واكسني به نام LLR يا Lamb stroin vaccin مي باشد. (99 و 50) كه اخيرا جهت استفاده به كشور چين مورد تاييد قرار گرفته است. اما استفاده روتين از اين واكسن در سيستم ايمني سازي كودكان انجام نشده است. (99)
2- نسل دوم واكسن هاي روتاويروسي
نسل دوم واكسن هاي روتاويروسي ، واكسن هاي روتاويروسي reassortant حيواني – انساني زنده و واكسن هاي روتاويروسي انسان است. (100) كه عبارتند از: Rhesus RRV ×HRV VPV
(G4, G2 , G1) (ST3×RRV(G4) – DS1×RRV(G2) – D ×RRV(G1) و Bovine UK×HRV VPV(G1-G4) و W179-9(G1) است.
كه هدف از اين تغييرات توسعه واكسن زنده مالتي والانت شامل ويروسهايي همراه با ويژگي VPV براي هر 4 سروتايپ رايج است.

فایل : 39 صفحه

فرمت : Word