مقاله فارسی درياچه تخت سليمان

درياچه
از: لوتار، آرنو، ويلكه
ازدرياچه تخت سليمان در قرن چهارم ميلادي نامبرده شده است. در صومعه« واتوپدي » در« آتوس » دستنويسي حفظ مي شودكه در آن از يك افسانه ريشه گرفته از ارمنستان گزارش شده است.«ابودلف» نيز در قرن دهم از اين افسانه ياد ميكند. بر اساس اين افسانه هرمز پادشاه ايران فرستاده اي با روغن مقدس و كندر به بيت اللحم مي فرستد. چون پيشگويان و ستاره شناسان با تعبير وتفسيرستارگان به او خبر تولد بچه اي را مي دهند كه معجزه مي كند و براي تغيير و تحول جهان تصميماتي اتخاذ مينمايد. فرستاده سفرش را با ستارگان تطبيق مي دهد و اين سفر هفت ماه طول مي كشد او بچه اي را در غاري پيدا مي كند و آنچه را كه پادشاهش هديه كرده است براي بچه مي برد. مريم مادر بچه به منظور تشكركيسه اي از خاك مقدس پر مي كند وبه او مي دهد تا آن را با خود به ايران ببرد. هنگامي كه فرستاده به نزديك محل تولد ميرسد ضعف بر او غلبه مي كند و به ناچار خود را با
آخرين نيرو به در ياچه معجزه دهنده مي رساند. در آنجا كيسهاي را دفن كرده و در مي گذرد. درباره درياچه گفته ميشودكه هر هزار سال يك باربايد باكره اي در آن استحمام كند وبا قدرت زرتشت پسري به دنيا آورد كه موبد موبدان شود. هرمز سه سال در انتظار فرستادن مفقودش مي ماند، سپس كساني را براي گرفتن خبراعزام مي كند يكي از آنان كنار درياچه مقدس ميرسد و كيسه كوچكي را مي بيند كه به شكلي مرموزاز زير زمين مي درخشد. روز بعد بقاياي جسد فرستاده را مي يابد وتمام موضوع را به پادشاهش گزارش مي نمايد. شاه پس از اطلاع از اين واقعه، دراين محل آتشكده بزرگي بنا مي كند.
در قرن دهم ميلادي درياچه مركز يك شهر مي شود. در اين گزارش همچنين ذكر شده است كه در ياچه عمقي غير قابل اندازه گيري دارد و هرگز خشك نمي شود.
البته روشن به نظر نمي رسد كه در ياچه روي تخت سليمان همان در ياچه اي باشد كه در گزارش هاي ارمني « هفت آسياب » را به كار مي انداخته است. اين گزارش ها مربوط به قرن هشتم ميلادي هستند و محل درياچه را دقيقا توصيف نمي كنند.
حمداله مستوفي در قرن چهاردهم ميلادي مي نويسد كه درياچه روي تپه به اندازه ارتفاع تپه عمق دارد. آبش هرگز سر ريز نمي كند و با وجود اينكه هفت آسياب رابه كار مياندازد هرگز كم نمي شود.
در قرن نوزدهم ميلادي « سر روبرت كرپورتر » ، «اچ . سي . راولينسون » و « هتوم شيندلر » توصيفاتي در مورد اين درياچه عرضه داشتند. « كارل ريتر » نيز در سال 1840 آن را بركه كوچك بيضي شكلي توصيف مي كند كه به گفته اهالي محلي عمقش نا معلوم است.
رنگ آب درياچه را مانند قرن دهم ميلادي، سبز زبرجد و بسيار زلال توصيف مي كنند. « ريتر » از يك كانال كوچك به عرض و عمق پا در سمت شرق صحبت مي كند كه مثل آبشار از روي ديواره تپه مرتفع به كف دره فرو مي ريزد. « كلنل مونتيت » عمق درياچه را با شاغول تا حد 400 پا اندازه گيري كرد و به كف درياچه دست نيافت. اهالي محلي در قرن نوزدهم اطمينان دارند كه لبه درياچه سال به سال بلندتر مي شود. از يك منبع گاز كه آب اين درياچه را بالا مي فرستد ، صحبت مي كند.
طبق اندازه گيري يكي از خوانين افشار در قرن نوزدهم ،عمق درياچه بايد 40 زراع باشد. در اينجا نيز صحبت از دو جوي آب است و موضوع ديگر اينكه آب درياچه حتي با باز كردن جويهاي متعدد باز هم كاهش نمي يابد.
هيأت آمريكايي در سال 1937 از دو جوي آب و نا معلوم بودن عمق درياچه گزارش مي كند.
نتيجه اندازه گيري عمق درياچه توسط ما با شاغول،از لب درياچه بين46 تا 49 متروعميق ترين نقطه آن از وسط درياچه در بخش شمالي درياچه،64 متر بوده است. در يك نقطه در بخش شمالي ، درياچه 112 متر عمق داشته و ما در اين اندازه گيري دو شاغول از دست داديم. وجود يك حفره عميق به قطر دو متر در اين نقطه به نظر حتمي است. عمق درياچه نزديك اين حفره 62 متر بود و شانس با ما ياري كرد تا توانستيم آن را بيابيم . اندازه گيري مجدد آن حدود پنج ساعت طول كشيد، چون يافتن حفره كار بسيار سختي بود.
درياچه در حال حاضر داراي دو جوي آب است كه يكي از آنها در شمال با عمق 17 و عرض 40 سانتيمتر وديگري در جنوب با عمق 14 و عرض 40 سانتيمتر قرار دارد.جدا از آنها بريدگي هاي زيادي در لب درياچه است كه نشان ميدهد در گذشته جويهايي در بالاي سطح آب وجود داشته است . بر اين اساس سطح آب در آن زمان 75 سانتيمتر بالا تر از حد امروز بودهو پنج جوي آب داشته است . در حال حاضر يك جوي آب ديگر وجود دارد كه 15 سانتيمتر بالاتر از سطح فعلي است.
مطمنا ابن جويها نمي توانند وجه تشابهي با جويهايي داشته باشند كه در گذشته هفت آسياب را به كار مي انداخته است. براي تشخيص آنها عمليات غواصي انجام گرفت و نتيجه اين شد كه درياچه در زير سطح آب كاملا شكل ديگري داشته است. همان گونه كه تصوير چهار نشان ميدهد لبه هاي درياچه بر اثر رسوبات پيش آمدگي پيدا كرده است. اين لايه رسوبي در بالاي سطح آب به طور متوسط نود سانتيمتر ضخامت دارد ودر درون درياچه حدود 20/1 متر پايين رفته است. اين پوشش سپس به صورت افقي تا حد ديواره عمود درياچه بسط يافته است. در اين ديواره عمودي هفت جوي آب به قطر 50/1 متر وجود دارد كه هنوز هم به خوبي قابل تشخيص است. بالاي آن طوري بسته شده كه شكل يك لوله را پيدا كرده اند. اين جويها در عمق 50/4 متري قرار گرفته اند.بدون هيچ شك و ترديدي ميتوان گفت كه سطح آب از آن زمان كه هفت آسياب كار مي كرده، حدود 50/4 متر بالا آمده وتپه مرتفع نيز حدود 40/5 متر رشد عرضي داشته است. در عمق 50/10 متر، امروزه هنوز دو جوي آب وجود دارد. يك جوي ديگر نيز در عمق 50/12 متري قرار گرفته است.
چشمه در وسط درياچه واحتمالا در عمق 112 متري است . از آنجا كه لبه درياچه رويش گياهي دارد وگياهان مانند پردهاي به ارتفاع پنج متر به درون

فایل : 6 صفحه

فرمت : Word