بررسي نقش قابليت هاي گردشگري در توسعه پايدار

گردشگري در جهان کنوني به عنوان صنعتي پاک و سومين پديده ي اقتصادي پويا، پررونق و رو به توسعه پس از صنايع نفت و خودروسازي ، توجه بسياري از کشورها را به خود جلب کرده است . گردشگري مي تواند اثرات متفاوت و قابل توجهي در منطقه ي گردشگرپذير برجاي بگذارد. اين اثرات مي توانند اجتماعي ، فرهنگي ، اقتصادي و زيست محيطي باشند. برنامه ريزان و سياستگزاران توسعه نيز از صنعت گردشگري به عنوان رکن اصلي توسعه پايدار ياد مي کنند. با توجه به گستردگي کاربرد توسعه ي پايدار اين واژه به اشکال گوناگون توصيف شده و در اصل فرايند دگرگوني روابط بين نظام ها، فرآيندهاي اجتماعي ، اقتصادي و طبيعي مي باشد.

کشور ايران با توجه به اينکه جزو پنج کشور جهان از نظر تنوع اقليمي وجزو ده کشور جهان از نظر تاريخي و فرهنگي است ولي درآمد ايران ، علي رغم دارابودن پتانسيل هاي بسيار بالاي گردشگري ، معادل ١.٧٧٧ ميليارد دلار يعني تنها حدود يک هشتم درآمد کشور ترکيه گزارش شده است .