مقاله فارسی حکومت های سیاسی

حکومت های حزبی:
یکی از مشکلاتی که در صفحات شمال کشور وجود دارد، حکمروایی افراد وابسته به گروه های زورمند و مسلح سابق همان صفحات می باشد. قیوم بابک روزنامه نگار و یکی از صاحبنظران سیاسی در شمال کشور، به این عقیده است که سیستم حکومت داری در این مناطق، پیش از اینکه بر اساس حاکمیت دولت مرکزی بنا شده باشد، روی حاکمیت احزاب و حلقه های سیاسی صاحب قدرت در منطقه استوار می باشد.
این سیستم، سبب شده تا اشخاص و افرادی که پست ها و مسوولیت های بالای اجرایی ولایات شمال را عهده دار می باشند، پیش از اینکه خود را مامور دولت مرکزی و مؤظف به اجرای فرامین رئیس دولت احساس کنند، پایبند مسوولیت ها و مرام های حزبی و ملزم به پاسداری از منافع آن می دانند و به آن متعهد هستند. قدرت در شمال کشور، میان احزاب قوی تقسیم گردیده و بر اساس منافع احزاب نیز جریان دارد. در چنین صورتی، دولت مرکزی نباید امیدوار باشد که زندگی مردم در شمال کشور، در آرامش و رفاه سپری گردد و مردم، به مرور زمان به دولت مرکزی علاقمندی و دلگرمی پیدا نمایند. بلکه این وضعیت سبب می شود تا مردم، روز به روز نسبت به حکومت بی اعتماد شده امید خویش را از دست دهند؛ زیرا مقامات محلی نه تنها به فکر مردم نمی باشند که مدام در پی تحکیم پایه های اقتدار خود و حزب خود بوده، خدمت و وفاداری به مردم از نظر آنها در ردهء آخر قرار دارد.
در ولایت بلخ، بیشترین اقتدار نصیب جمعیت اسلامی می باشد. بیشتر پست ها و مقامات دولتی شامل ریاست ها و مدیریت های عالی، به افراد وابسته به این تنظیم توزیع گردیده اند. در ولایات سرپل، فاریاب و جوزجان، جنبش شمال به قدرت می باشد و افراد وابسته به این جنبش، قدرت های اجرایی دولتی را به دست گرفته اند. بغلان و سمنگان با اینکه والی های
حزبی دارند؛ اما تا اندازه یی زیر کنترول دولت مرکزی می باشند. جالب است که بعضی از افراد سابقه دار حزب اسلامی نیز که در شمال بر سر قدرت می باشند، خویشتن را با خواسته ها و معیارهای احزاب صاحب قدرت در این ولایات، عیار کرده اند.
در چنین وضعیتی، بسیار بعید است که عامه مردم از مزایا و خدماتی که از دولت انتظار می رود، مستفید شوند. عبدالمنان یکی از شهروندان مزار شریف که در دروازه بلخ به صرافی اشتغال دارد، از اوضاع بازسازی در این ولایت، ناراضی بوده و مدعی است که بازسازی در ولایت بلخ، قسمی پیشرفته که سود شخصی مقامات دولتی را در پی داشته است. وی می گوید: “از تمام سرک های اطراف مزار، توجه زیاد به سرک شولگر شده، دلیلش هم این است که رئیس صاحب اقتصاد از شولگر است و اگر سرک خراب باشد، رفت و آمد برایش مشکل می باشد.”
قدرت های پنهان:
در بخش وسیعی از شمال کشور، پروسه”دی دی آر” تکمیل شده و پروسه دایاگ نیز در بخشی از این مناطق، آغاز شده است. از سوی مسوولان دایاگ، تبلیغات گستردهی ی صورت می گیرد تا مردم به پیوستن به این پروسه تشویق شوند. روی تابلوهای تبلیغاتی در کنار سرک ها، اعلانات دایاگ نصب می باشند و از طریق رادیوها و تلویزیون های محلی نیز اعلانات در مورد دایاگ به نشر می رسند.
در بعضی از ولایات شمال، هنوز هم قدرت های مسلح محلی، موجود می باشند. در کابل نیز قبلا اعلان شده بود که حدود دو هزار گروه مسلح غیرمسوول در سطح کشور وجود دارند. وجود قوت های نظامی غیرمسوول، غیررسمی و پنهان در کشور، باعث ناامنی و ایجاد تنش
در جامعه می گردد. در صفحات شمال نیز قوماندانان محلی، باعث به وجود آمدن تنش و درگیری های منطقوی و همچنان دزدی و چپاول می گردند.
تعدادی از قوماندانان سابقه، نیروهای وفادار به خود را حفظ کرده اند. قوماندانان، به این دلیل افراد خود را به صورت غیررسمی نگهداشته اند که از کارکرد گذشتهء خویش با خبر می باشند و می دانند که اگر نیروهای نظامی آنها از بین بروند، به انتقام از رفتارهای گذشتهء شان دچار می شوند. آنها به افراد وابسته به خود، قول داده اند که برای شان معاش داده و نیازمندی های شان را تامین خواهند کرد. نبود کار، خراب شدن محصولات تربار زراعتی، حاصل ندادن مزارع دیمه و تخریب مزارع کوکنار، سبب شده است تا افراد وابسته به قوماندانان محلی، ماندن در حلقه های مربوط به آنان را نسبت به بیکاری و سرگردان شدن در میان بیکاران جامعه، ترجیح دهند. قوماندانان غیرمسوول، برای اینکه بتوانند معاشات و نیازمندی های نظامیان خویش را تامین کنند، دست به هر کاری می زنند. یکی از ساکنان ولایت سرپل که بره های خود را برای فروش در بازار شولگر ( یکی از ولسوالی های مربوط به ولایت بلخ و واقع در غرب مزار شریف) آورده است، در مورد می گوید که بسیاری از قوماندانان سابقه، ظاهراً خود را به “دی دی آر” تسلیم کرده اند؛ ولی در خفا اسلحه و مهمات و افراد نظامی دارند. آنها دست به هر کاری می زنند تا پول و پیسه مورد ضرورت خود و افراد خود را به دست آورند. وی که به دلیل ترس از یک قوماندان محلی، از افشای نامش خودداری می کند و با خنده می گوید: “اگر نامش افشا شود؛ – منان شکم پاره – شکمش را پاره خواهد کرد”، در مورد اوضاع و احوال امنیتی در ولایت خود، بسیار نگرانی دارد. وی مدعی است که یکی از قوماندانان محلی به نام “منان شکم پاره” برای تامین
معاشات افراد خویش، تا کنون دوبار بر برنامه همبستگی ملی حمله کرده و در یک مرتبه مبلغ 420000 افغانی را دزدیده است.
یکی از قوماندانان وابسته به منان که نام مستعار خود را جان بای ذکر می کند، وضعیت امنیتی در سرپل و جوزجان را خطرناک می بیند. وی به این نظر است که اگرچه این دو ولایت، تا اندازه یی تحت کنترول جنبش قرار دارند و جنبش هم نمی خواهد تا رابطه اش با دولت مرکزی خراب شود و بناءً برای تامین امنیت تلاش خواهد کرد؛ ولی در داخل جنبش هم مشکلات زیادی به وجود آمده است که نمی توان بر اقتدار رهبری آن امیدوار بود. وی به ماجرای لت و کوب فیض الله ذکی نماینده جوزجان در ولسی جرگه اشاره کرده، مدعی است که این مسئله نشاندهنده اختلاف وسیع در میان رهبری جنبش بوده و در آینده مشکلاتی را برای مردم ایجاد خواهد کرد. به نظر “جان بای” قوماندانان محلی، کوشش می کنند تا خرج خود و افراد تحت فرمان خویش را تامین کنند و در این راه اگر هر کاری برای شان پیشنهاد شود، از انجام آن انکار نمی کنند؛ چه قاچاق مواد مخدر باشد، چه قتل و اختطاف و ترور. وی مدعی است که هم اکنون از سوی جریان نامعلومی که سر و ته آن پیدا نیست، در منطقه صیاد واقع در غرب سرپل، اسلحه میان مردم توزیع می گردد. به نظر وی بسیاری از حملات تخریبی در صفحات شمال به نام طالب صورت می گیرد؛ اما عوامل آن طالب نبوده بلکه کسانی می باشند که با طالبان وارد معامله می شوند. به نظر این قوماندان محلی، تنها چیزی که راه مخالفان دولت به ویژه طالبان و افراد حزب اسلامی را در شمال کشور هموار می کند، فساد اداری در دستگاه اداری دولتی و تلاش نکردن دولت برای ارائه خدمات عامه به مردم می باشد. وی اوضاع شمال را به دوره پیش از طالبان مقایسه کرده می گوید: “در گذشته،
همین افراد و اشخاص بر مردم حکومت می کردند. مردم از آنان بیزار شده بودند و وقتی طالبان آمدند، مردم مانع ورود شان به مناطق شمال نشدند. اکنون نیز همان افراد، حاکم بر سرنوشت مردم می باشند و بعضی از آنان حاضرند با طالبان وارد معامله شوند. اگر دولت بر آنان کنترول نکند و مردم را از خود نسازد، ثبات در شمال تضمین نیست؛ زیرا این قوماندانان، برای پول جنگ می کنند و برای پول آشتی و صلح می نمایند.”
رابطه نامطمئن:
برای بقای یک دولت، هیچ چیز مهم تر از اعتماد مردم نسبت به دولت و ارتباط متقابل دولت و مردم نمی باشد. دولتی که اعتماد و همکاری مردم را با خود داشته باشد، پایدار بوده و اگر مورد نفرت مردم قرار بگیرد، ثبات قابل اطمینانی نخواهد داشت. آنچه اکنون دولت افغانستان با آن مواجه می باشد، مشکل عدم ارتباط صمیمانه و اعتماد آمیز، میان دولت و مردم است. مردم فکر می کنند، دولت در خدمت آنها قرار نداشته و برای تامین ضروریات شان فعالیت نمی کند. در صفحات شمال، این بی اعتمادی به وضوح قابل دید است. بعضی از کارشناسان به این باور اند که دوام این بی اعتمادی، سبب خواهد شد تا افغانستان به یک پیکرهء تکه تکه بدل گردد؛ قسمی که اجزای آن خود را از یکدیگر جدا حس کرده، هیچ انگیزه یی برای خدمت به جزء دیگر نداشته باشند. به نظر نبی اثیر خبرنگار و تحلیلگر مسایل سیاسی در شمال کشور؛ روند ارتباط مردم با دولت در صفحات شمال، بسیار نگران کننده می باشد. دلیل آن هم این است که دولت نتوانسته کاری را بر مراد مردم به انجام برساند. بازسازی به قسمی پیشرفته که قناعت مردم را حاصل کرده نتوانسته است. بیشتر کارها صوری بوده و برای سیاه کردن طومار انجام یافته است. سرک تاشقرغان الی مزار شریف که یک سال هم از اعمار آن سپری نگردیده، دوباره کنده کنده شده و مردم را به تکلیف ساخته است.
مردم فکر می کنند که کارها بر مراد افراد خاص انجام می شوند و عامهء مردم، در نظر دولت از اهمیت و ارزش برخوردار نمی باشند. این روند باعث می گردد تا مردم نسبت به دولت بی اعتماد شده، خود را در مقابل منافع دولت، مسوول احساس نکنند. مردم خبر می شوند که در مناطق جنوب و جنوبغرب کشور، حملات انتحاری صورت می گیرد؛ اما بی تفاوت از کنار آن می گذرند و کدام واکنش خاصی در مقابل آن نشان نمی دهند؛ در حالیکه افغانستان پیکر واحد است و اجزای آن نیز باید قسمی به هم پیوسته باشند که با زخم دیدن یک بخش، تمام اجزای آن متاثر شده واکنش نشان دهند. وقتی بیرق افغانستان در ولسوالی گرمسیر ولایت هلمند آتش زده می شود، باید قلب تمام مردم افغانستان به درد بیاید و این حس هم اندیشی، زمانی به وجود می آید که مردم فکر کنند دولت از آن ها و برای آن ها و برای همه مردم افغانستان می باشد.
به نظر آقای اثیر یکی از دلایلی که مخالفان دولت، روز به روز حملات شان را بیشتر کرده و از این طریق ابراز وجود می کنند، کمرنگ شدن رابطه میان مردم و دولت می باشد. در صورتی که دولت بتواند اعتماد مردم را جلب کند و مردم به این فکر باشند که دولت از آن ها است و باید در حفظ و نگهداری آن مسوولیت بپذیرند، در آن صورت هرگز نه طالبان و نه دیگر مخالفان دولت، قدرت انجام عملیه های تخریبی را نخواهند داشت. وقتی احساس دولت دوستی در میان مردم وجود داشته باشد، مخالفانش حتی از مرزها هم داخل آمده نمی توانند، چه رسد به اینکه در نقاط مرکزی یا شمال کشور پیشروی نمایند.
البته بعضی از کشورهای خارجی نیز بی علاقه نیستند تا افغانستان ناآرام تر گردد، برای بعضی از همسایگان ناآرامی در کشورما، آرامش آن ها را تضمین می کند.
تخریب موجب آلودگی دائمی حوزه سیاست می شود
گناه تخریب سیاسی در حوزه شخصیت ها و چهره های سیاسی، فرهنگی و دینی نظام مضاعف است، زیرا شخصیت های نظام سرمایه های معنوی کشور محسوب می شوند و تخریب آنها در حقیقت تخریب سرمایه های کشور است.
حجت الاسلام سید احمد خاتمی عضو برجسته جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در گفتگو با “مهر” در مورد دلیل شیوع آفت “تخریب سیاسی ” در رقابت های سیاسی، گفت: مساله تخریب و اهانت در دو بخش مطرح است، یکی در نگاه عمومی و عام و دیگر در حوزه شخصیت های نظام.
وی با اشاره به آیات و احادیث وارد شده در مورد مساله تخریب شخصیتی افراد، اظهار داشت: در دین ما ، تخریب، اهانت و تحقیر و ذلیل کردن یا اذیت کردن مومن حرام و گناه بزرگی است. عضو هیات رئیسه مجلس خبرگان ادامه داد: اما در حوزه دوم، یعنی در حوزه شخصیت ها و چهره های سیاسی ، فرهنگی ودینی نظام اسلامی، گناه تخریب سیاسی مضاعف است، زیرا شخصیت های نظام، سرمایه های معنوی کشور محسوب می شوند و تخریب آنها در حقیقت، تخریب سرمایه های کشور است.
امام جمعه موقت تهران تاکید کرد: آثار تخریب های سیاسی و پیامدهای آن به خصوص در حوزه شخصیت های نظام، تامدتهای طولانی باقی می ماند و زیان می رساند، چون به هرحال هر شخصیتی تعدادی علاقمند و هوادار دارد و این تخریب ها در بین طرفداران و هواداران نیز باعث ایجاد کدورت های ریشه دار و در نتیجه آلودگی دائمی حوزه سیاسی می شود.

فایل : 8 صفحه

فرمت : Word