مقاله فارسی تاریخچه تنیس روی میز

تاریخچه تنیس روی میز
تنیس روی میز ورزش خیلی قدیمی نیست. اولین نشانه هان مربوط به این رشته ورزشی مربوط به دهه های پایانی قرن نوزدهم است که سربازان انگلیسی در هند و آفریقای جنوبی به وسیله ی بسته های سیگار و سرهای نوشابه، یک میز و تعدادی کتاب در وسط میز بازی می کردند. این ورزش در ابتدا تنیس داخل سالن نامیده می شد.
تنیس روی میز ورزش خیلی قدیمی نیست. اولین نشانه هان مربوط به این رشته ورزشی مربوط به دهه های پایانی قرن نوزدهم است که سربازان انگلیسی در هند و آفریقای جنوبی به وسیله ی بسته های سیگار و سرهای نوشابه، یک میز و تعدادی کتاب در وسط میز بازی می کردند. این ورزش در ابتدا تنیس داخل سالن نامیده می شد. به مرور زمان و در اواخر قرن نوزدهم در انگلستان این ورزش با نام هایی چون (Whiff Whaff) و (gossima) شناخته می شد، برادران پارکر اولین افرادی بودند که لوازم مناسب برای این ورزش تولید کردند.
در سال ۱۹۰۲ اولین راکت های حرفه ای این ورزش ساخته شد و انجمن پینگ پنگ در انگلستان تاسیس شد. هر چند این ورزش ابتدا به عنوان یک سرگرمی در
بین افراد رایج شد که با هم بازی می کردند ولی به تدریج در انگلستان و اروپا گسترش یافت. با ورود تجهیزات این رشته ورزشی به ژاپن در حدود سال های ۱۹۲۰ تعداد بیشتری از مردم دنیا با این ورزش جدید آشنا شدند.
فدراسیون بین المللی تنیس روی میز در سال ۱۹۶۲ در گردهمایی بین المللی که در برلین تشکیل شده بود با حضور کشورهای انگلیس، سوئد، مجارستان، هند، آلمان، دانمارک، چکسلواکی، استرالیا و ولز تأسیس شد. اولین دوره رقابت های قهرمانی جهان یک سال بعد در کشور انگلستان برگزار شد.
در سال های اولیه رقابت های جهانی تا حدود دهه پنجاه میلادی تیم های مجارستان، انگلیس، چکسلواکی و تیم های اروپایی بر سایر تیم ها برتری داشتند ولی با پیشرفت این رشته ورزشی در شرق آسیا و ورود ژاپن، چین، تایوان و کره جنوبی به این رقابت هاریال برتری ژاپنی ها و بعدها کره ایها و چینی ها به حدی رسید که امروزه در رقابت های جهانی و المپیک تمامی رویدادهای این ورزش با برتری ورزشکاران این کشورها به پایان می رسد.
ورزش تنیس روی میز از بازی های المپیک ۱۹۸۸ وارد برنامه بازی ها شد. البته این رشته ورزشی از ۱۹۵۸ و سومین دوره بازی های آسیایی در برنامه این رقابت ها قرار گرفت.
● تنیس روی میز در ایران
ورزش تنیس روی میز نخستین بار در سال های ۱۳۱۷ و ۱۳۱۸ توسط خارجی های مقیم آبادان و مسجد سلیمان به ایرانیان معرفی شد. تا سال ۱۳۲۵ که فدراسیون تنیس روی میز تأسیس شد، بازیکنان ایرانی با انجام بازی های داخلی با خارجیان مقیم ایران در این رشته پیشرفت می کردند. هفت سال پس از تأسیس فدراسیون اولین دوره مسابقه های قهرمانی کشور در سال ۱۳۳۲ برگزار شد. در اولین دوره این رقابت ها ۳ تیم تهران، آبادان و خراسان در تهران رقابت کردند. در انفرادی امیر احتشام زاده با پیروزی بر هوشنگ بزرگ زاده به مقام قهرمانی دست یافت.
تنیس روی میز ایران در اولین میدان بین المللی که مسابقه های جهانی سال ۱۹۵۷ بود به مقام هفدهم مشترک در میان سی و سه تیم شرکت کننده دست یافت. علی رغم کمبود امکانات در آن زمان، تیم ایران در بازی های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو به مقام سوم دست یافت. امیر احتشام زاده و هوشنگ بزرگ زاده چهره های بی رقیب آن زمان تنیس روی میز ایران بودند. امیر احتشام زاده در بین سال های ۱۳۳۲ تا ۱۳۴۸ دوازده بار قهرمان ایران شد.
در بازی های آسیایی ۱۳۶۶ تیم ایران به مقام پنجم دست یافت و هوشنگ بزرگ زاده در رقابت های انفرادی مکان سوم آسیا را به چنگ آورد و صاحب نشان برنز شد. بهترین عنوان ایران در تاریخ حضورش در رقابت های جهانی کسب مقام نهم جهان در سال ۱۹۶۳ است. در سال های ۱۹۶۵ (مقام دوازدهم)، ۱۹۶۷
و ۱۹۷۱ (مقام شانزدهم) برای ما به دست آمد. پس از چندین سال غیبت به علت پیروزی انقلاب اسلامی، تیم ایران در سال ۱۹۸۰ در قهرمانی آسیا شرکت کرد و به مقام یازدهم رسید. اولین حضور ما در مسابقه های قهرمانی آسیا به سال ۱۹۷۲ در اولین دوره این رقابت ها در پکن شرکت کرد و به مقام هفتم رسید.
هر چند در دهه ۶۰ و ۷۰ هم بازیکنان خوبی چون مجید احتشام زاده، فواد کاسب، ابراهیم علیدخت، ابوطالب نجفی و … در تنیس روی میز ایران حضور داشتند ولی هیچگاه دوران پرشکوه گذشته تکرار نشد.
قوانين و مقررات بازي تنيس
زمين بازي انفراديزمين بازي مستطيلي است بطول 77/23 متر به عرض 23/8 متر. زمين توسط توري كه از يك سيم با طناب به قطر حداكثر 8/0 سانتيمتر آويزان است، به دو نيمه تقسيم مي‏گردد. انتهاي اين سيم با طناب بايد به بالاي دو پايه در دو سوي تور متصل گردد يا از روي آن گردانيده شود. قطر مقطع پايه استوانه‏اي يا اصلاح مقطع پايه مكعب مستطيل شكل نبايد بيش از 15 سانتيمتر بيشتر باشد. مركز مقطع پايه ها مي‏بايد در فاصلة 914/0 متري از زمين بازي واقع شود و ارتفاع پايه ها بايد به گونه‏اي تنظيم گردد كه قسمت بالاي سيم نگهدارنده تور در ارتفاع 07/1 متري از سطح زمين واقع شود در صورتي كه از زمين مشترك براي «دوبل» (به مادة 34 رجوع شود) وانفرادي استفاده شود بايد تور را توسط دو پايه كه پايه هاي بازي انفرادي ناميده مي‏شوند، در ارتفاع 07/1 متري نگاهداشت. مركز مقطع اين پايه ها كه قطر و به اصلاح مقطع آنها نبايد بيش از 5/7 سانتيمتر باشد در هر طرف در فاصلة 914/0 متري از زمين انفرادي واقع مي‏گردد. تور بازي را بايد چنان كشيد كه فضاي مابين دو پايه را كاملاً پر كند و شبكه‏ هاي تور به اندازه‏اي كوچكتر در نظر گرفته مي‏شوند كه مانع عبور توپ شود. ارتفاع تور در وسط پايه 914/0 متر باشد لذا تور در اين قسمت توسط
كمربندي كاملاً سفيد كه عرض آن بيش از 5 سانتيمتر نباشد محكم در ارتفاع مورد نظر نگاهداشته مي‏شود. نواري كاملاً سفيد كه عرض آن بيش از 5 سانتيمتر و در فاصلة مساوي در بين دو خط كناري و به موازات آنها كشيده مي‏شود. خط انتهائي در طرف داخلي زمين توسط علامت مركزي به طول 10 سانتيمتر و عرض 5 سانتيمتر در امتداد فرضي خط مركزي سرويس است و به دو بخش تقسيم مي‏شود. علامت مركزي در هر طرف زمين بر خطوط انتهائي عمود ومتصل است. از كليه خطوط ديگر نبايد از 5/2 سانتيمتر كمتر و از 5 سانتيمتر بيشتر باشد، به استثناء خط انتهائي كه نبايد بيشتر از 10 سانتيمتر عرض داشته باشد. در تمام اندازه‏گيريها بايد لبه خارجي خطوط را در نظر گرفت. رنگ تمام خطوط بايد يكنواخت باشد. استفاده از رنگهاي سفيد و يا زرد و نشانه‏هاي تبليغاتي يا هر چيز ديگري كه در دو انتهاي زمين قرار داده شده، غير مجاز است. استفاده از رنگهاي روشن تنها در صورتي مجاز است كه در اين امر در ديد بازيكنان اختلالي ايجاد نكند.اجزائ ثابت زميناجزاء ثابت زمين نه تنها در برگيرندة تور، پايه هاي زمين انفرادي طناب يا سيم نگهدارندة تور- نوار تور و كمربند نگهدارندة تور است، بلكه در صورت وجود، شامل موانع انتهائي و كناري جايگاهها، صندليهاي ثابت يا قابل نقل و انتقال پيرامون زمين بازي، افراد اشغال كنندة صندليها، كليه ديگر اجزاء ثابت در
پيرامون و يا بالاي زمين بازي، داور، داور تور، داور خطاي پا، خط نگهداران توپ جمع كنها البته در هنگامي كه جاي مقر خود حضور دارند، نيز مي‏گردد.توپ تنيسسطح بيروني توپ بايد يكنواخت و برنگ سفيد يا زرد باشد، اگر روي توپ درزي وجود داشته باشد، اين محل نبايد بصورت دوخته و به شكل بخيه باشد. قطر توپ بايد بيش از 35/6 سانتيمتر و كمتر از 67/6 سانتيمتر باشد و وزن آن بايد بيش از 7/56 گرم و كمتر از 5/58 گرم باشد و جهش توپ در صورت رها شدن از فاصلة 254 سانتيمتر بر روي يك سطح بتوني بايد بيش از 135 سانتيمتر و كمتر از 147سانتيمتر باشد تحت فشار 165/8 كيلو گرم توپ بايد دچار فرورفتگي بداخل به ميزان بيش از 56/0 سانتيمتر و كمتر از 74/0 سانتيمتر در قسمت جلوئي و فرورفتگي به ميزان بيش از 89/0 سانتيمتر و كمتر از 08/1 سانتيمتر در قسمت پشتي شود. ارقام گفته شده در مورد اين فرورفتگيها بايد ميانگين خواندن جدا از هم ارقام در هر يك از سه محور توپ باشد و در هر مورد اختلاف بين دو بار خواندن ارقام نبايد بيش از 08/0 سانتيمتر گردد. براي بازي در ارتفاع بيش از 1219 متر از سطح دريا مي‏توان از دو نوع ديگر توپ استفاده نمود. توپ اول تمام مشخصات پيش گفته را دارد جز آنكه جهش آن بيش از 93/121 سانتيمتر و كمتر از 135 سانتيمتر است و فشار داخلي آن بيش از فشار خارج آن است. اين نوع توپ مرسوم است به «توپ پر فشار» توپ نوع دوم تمام مشخصات پيش گفته را دارد جز آنكه جهش آن بيش از 135 سانتيمتر و كمتر از 147 سانتيمتر است و فشار داخلي تقريباً برابر فشار خارجي است اين

فایل : 8 صفحه

فرمت : Word