مقاله کامل هنر کمدي شکسپير

هنر کمدي شکسپير
چکيده
شکسپير از بسياري جهات با ساير نمايشنامه نويسان تفاوت دارد که برجسته ترين اين ويژگي‌ها؛ خلق شخصيت‌‌هاو موقعيت‌های تراژيک و کميک. و نيز بعد تلفيق چيزهايي است که در ظاهر سنخيتي با هم ندارند. از جمله، شکسپير بيش از هر کمدي نويس ديگري اسطورة ازدواج رمانتيک را در قالب کمدي پروراند. آنچه او را تا اين اندازه منحصر به فرد می‌کند ورود وي به درون ذهن و قلب شخص يت‌های در حين عياشي يا دلقک بازي است. شکسپير هيچگاه کمدي را در قالب مفهوم عرفي پذيرفته شده نمی‌آفريند. راز هنر وي در چگونگي واکنش خلاق نسبت به زندگي نهفته است. اين مقاله تلاشي است براي بحث دربارة هنر کمدي شکسپير و تفاوت آن با اسلافش، بالاخص نويسندگان کمدي کلاسيک. نمايشنامة برگزيده شده براي اين بحث “هر طور که دوست داري” است که ويژگي‌های متنوعي را در صحنه‌های‌ بی‌پيرايه، ادبيات شباني، عشق و ظاهرپردازي داراست.
کلمات کليدي: کمدي رمانتيک، کمدي کلاسيک، کمدي عاشقانه، ظاهرپردازي، طنزپردازي، ادبياتشباني.
مقدمه
شکسپير پس از نمايشنامه‌های تاريخي خود، سه کمدي به کمال رسيدة خود: “شب دوازدهم، هر طور که دوست داري، هياهوي بسيار براي هيچ” را به رشتة تحرير درآورد. از اين ميان، “هر طور که دوست داري” شيرين ترين و شادترين کمدي شکسپير است که در آن هيچ کس رنج نميکشد، زندگي هيچ کس پر مشغله نيست و برخلاف “بازرگان ونيزي”، در آن علاقة توأم با حزن وجود ندارد. شکسپير تخيل خود را براي يافتن پاسخ به درون جنگل ميفرستد. در اين نمايشنامه ما می‌دانيم که به جنگل آردن چيزي بيش از پس زمينة صحنه است. جنگل، نيرويي معنوي است که روان رنج کشيدة آدمي را آرامش می‌بخشد. در اين نمايشنامه، گرچه بيشتر شخصيت‌هايش دوباره به شهر برمي گردند، که داراي نوعي فضاي سرخوردگي از زندگي شهري است. بدون شک هر طور که دوست داري تصويري سراب گونه از بيرون شهر را نشان می‌دهد، تا تصويري واقعي و معقول از وضعيت موجود. “نوآوري بزرگ شکسپير اين بود که شالوده‌ای پرشور و حرارت از کمدي پي ريزي کرد، نوعي
تجربة حسي و تخيلي و تغيير ماهيتي باطني” (بري،1984، ص 9).
بحث و بررسي
اگر قرار باشد که شخصيت‌های کمدي موجب خنده گردند، بايد آن‌‌هارا مجرد و جدا تصور کرد، به همان گونه که بايد با شخصيت‌های تراژدي همدردي نشان داد، در غير اين صورت شخصيت‌های کمدي به طور ناراحت کننده‌ای رقت انگيز و يا شخصيت تراژدي به شکلي نامعقول مضحک به نظرمان خواهند آمد. بسياري از شخصيت‌های کمدي با کمال شجاعت و شهامت تأکيد کرده اند که ولگردهايي لوده و‌ بی‌عاطفه بوده‌اند، تا ما را به استهزاي تحقيرآميز افراد ابله و بد سرشت دعوت کنند. مشغلة کمدي اصلاح افراط و تفريط، چه در انسان ابله و چه در فيلسوف است.
آغاز بحث با اين ديدگاه هوراس وال پل Horace Walpole‌ بی‌ارتباط نيست که برخي می‌پندارند که دنيا براي آنان به گونة يک کمدي است و ديگراني نيز آن را يک داستان غمبار می‌پندارند. وال پل معتقد است که کمدي يعني قضاوت. ما بايد بازيگر کمدي را شخصيتي بدانيم که نوعي حماقت و بلاهت در زمان و يا رذيلت در نهاد او عينيت يافته است. ما در کمدي به نظارة افعال و اعمال انسان‌هايي فاني دعوت می‌شويم، بدان گونه که بايد در نظر فردي عاقل با‌ بی‌طرفي و‌ بی‌غرضي کافي پديدار شود، تا بتوانيم آ نها را همواره سرگرم کننده ببينيم. ما بدان فضا فرا خوانده ميشويم تا از ته دل بخنديم و يا با‌ بی‌خيالي به بيهودگي‌‌هاو بد اقبالي‌‌هالبخند بزنيم که به تجربه می‌دانيم براي آن‌هايي که منافع و احساسات و ضعف‌هايشان درگير آن است، می‌تواند هر چيزي باشد، جز خنده. وال پل سپس اين فرض را پيش می‌گيرد به هنگامي که عقل در کار است، دل عاطل است و زماني که به عقل فعاليت خود را متوقف می‌کند، دل سکان اعمال را دست می‌گيرد. طنزپردازي که مضامين منفور خود را به ريشخند می‌گيرد، ما را به تشخيص اين نکته فرا می‌خواند که همگي ما به يک اندازه در معرض اشتباهات، تکبر و نخوت، و دل مشغولي‌هايي قرار داريم که آماج طنزپرداز است. اگر قرار باشد که ژرف بيانديشيم و دربارة منشأ چگونگي سرگرمي و خوشي عميقاﹰکاوش کنيم،

فایل : 12 صفحه

فرمت : Word