مقاله کامل دو میدانی
مقاله کامل دو میدانی
دو و ميدانى
تاریخچه دو و میدانی (Athlatic)
ایران
جهان
قوانین و مقررات
قوانین بازی
موارد منع
شرایط بازیکنان
داوران و برگزارکنندگان
مواد
امکانات و تجهیزات
وسایل تخصصی رشته
وسایل بازیکن
آموزش
مهارتهای پایه
حرکات کششی ویژهٔ رشتههای مختلف دوومیدانی
اثرات حرکات کششی
ویژگیهای حرکات کششی
حرکات کششی توصیه شده
انواع حرکات کششی
حرکات کششی پایه
حرکات کششی ویژهٔ دو و میدانی
تاریخچه دو و میدانی (Athlatic)
ايران
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ايزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشتههاى دو و ميدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکيلاتى در اين ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مىتوان نامبرده را بنيانگزار دو و ميدانى ايران دانست.
درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ ميلادى فدراسيون دو و ميدانى ايران تأسيس شد.
درسال ۱۹۳۶ ميلادى يک گروه ورزشى از ايران به المپيک برلين اعزام شد و در همين سال تهران به عضويت فدراسيون دو و ميدانى آماتورى بينالمللى درآمد.
رياست اولين دوره فدراسيون دو و ميدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ اين سمت به عهده نامبرده بود و دبير ايشان شادروان احمد ايزدپناه بود.
در حالحاضر رئيس فدراسيون دو و ميدانى جمهورى اسلامى ايران را جناب آقاى على کفاشيان عهدهدار هستند. خاطرنشان مىسازد که اسامى تمام رؤسا و دبيران فدراسيون از آغاز تاکنون ضميمه اين تاريخچه است.
ضمناً اولين دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گرديد مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادي- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نيزه بوده است.
جهان
منشاء پيدايش دو و ميدانى به انسانهاى اوليه برمىگردد. انسانهاى اوليه، در جريات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پريدن و پرتاب کردن استفاده مىبرند. با گذشت زمان و تغيير شرايط زندگي، انجام اين حرکات طبيعى بيشتر براى عمليات جنگى صورت مىگرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجويان بيشتر بود و در اين زمينهها به تمرين و رقابت مىپرداختند.
نقوش روى اشياء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاوير انسانهايى را نشان مىدهد در حال دويدن، پريدن و پرتاب کردن مىباشند. براساس مدارک موجود اثبات گرديده است که پيش از اولين دوره مسابقات المپيک دويدن، پريدن و پرتاب کردن به عنوان يک ورزش داراى جاذبه براى مردم يونان بوده است. مسابقه بيشتر دو و ميدانى به يونان باستان مىرسد. در سال ۷۷۶ ق – م و رشتههاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب ديسک، پرتاب نيزه و کشتى تشکيل مىشد.
دو و ميدانى نوين در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشتههاى قديمى ابقاء و رشتههاى جديدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو وميدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ ميلادى مسابقهاى در زمينه دو و ميدانى در
انگلستان انجام گرديد. در بين سالهاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و ميدانى بين دانشگاههاى مشهور آکسفورد و کمبريج برگزار مىگرديد. ۲۰ سال بعد رشته دو و ميدانى آن چنان توسعه پيداکرد که انجمن دو و ميدانى آماتورى انگلستان تأسيس گرديد.
دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسيار مورد علاقه سربازان انگليسى بود مشتق گرديد. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافتهاى مختلف انجام مىشد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعيين شد. ايده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولين دوره المپيک جديد بوجود آمده و انجام پذيرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتيک، در قرن ۱۹ از جزاير انگلستان رونق يافت. پرش سه گام نيز از جزاير ايرلند آغاز گرديد، در طى قرن ۱۹ ايرلندىها در اين رشته تبحر پيدا کردند. ماده پرتاب وزنه نيز به جزاير انگلستان مربوط مىشد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مىشده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلولههاى آهنى استفاده گرديد. در آغاز قرن ۱۹ نيز محل پرتاب از مربع به دايره تبديل گرديد. پرتاب چکش نيز از قرن ۱۶ از جزاير انگلستان شروع گرديد البته شکل جديد چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نيز در اواسط قرن ۱۹ در ايرلند انجام مىشد. البته پيشگامى اسکانديناوىها موجب ورود اين رشته در مسابقات المپيک استکهلم گرديد.
در مسير تکاملى دو و ميداني، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپيکهاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار گرديد. رشته ۲۰۰ متر سرعت نيز از دومين دوره المپيک در برنامه قرار
گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گرديد. در سالهاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخيز نيز طى سالهاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پيادهروى نيز در سال ۱۹۰۸ و ريله المپيک نيز در سال ۱۹۰۸ انجام پذيرفت.
بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجديد حيات رشته دو و ميدانى بسيار بوده است. بطوريکه در طول سالهاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و اين رشته در دانشگاهها و مدارس راه يافته و دانشآموزان و دانشجويان به آن تمايل خوبى نشان مىدادند. رونق دو و ميدانى در انگلستان باعث روىآورى ساير کشورهاى اروپايى به اين رشته شد. آنها در کشور و نيز در مستعمرات خود دو و ميدانى را ترويج کردند. باشگاه دو و ميدانى نيويورک در سال ۱۸۶۸ تأسيس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتابها برگزار گرديد.
تفکر تأسيس فدراسيون بينالمللى دو و ميداني، همزمان با برگزارى مسابقات المپيک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولين کنگره فدراسيون بينالمللى دو و ميدانى با شرکت کشورهاي: استراليا، اطريش، بلژيک، شيلي، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، يونان، مجارستان، نروژ، روسيه، سوئد، آمريکا و انگلستان، برگزار گرديد. اولين مقررات بينالمللى دو و ميدانى نيز در سال ۱۹۱۴ در کنگره ليون فرانسه به تصويب رسيد.
قوانين و مقررات
قوانين بازی
پرش طول
علائم
منطقه فرود
باند پرش
تخته پرش
پرش سه گام
پرش طول
۱. نوبت انجام پرش شرکتکنندگان بوسيله قرعهکشى تعيين مىگردد.
۲. هنگامى که تعداد شرکتکنندگان بيش از ۸ نفر باشد هر شرکتکننده مجاز به سه پرش مىباشد و پس از آن ۸ نفرى که بهترين پرش را انجام دهند، مىتوانند سه پرش ديگر انجام دهند. در مورد تساوى براى نفر هشتم ورزشکارانى که به اين نحو مساوى مىکنند سه بار ديگر پرش مىکنند هرگاه تعداد ۸ شرکتکننده و يا کمتر در مسابقه شرکت کنند هر شرکت کننده مىتواند ششبار پرش کند.
تذکر:
مقصود از حالت تساوي، پريدن مسافتهاى مساوى است و در اين صورت قانون ۳-۱۴۶ اعمال نمىشود. ۳. هنگامى که
مسابقه شروع مىشود شرکتکنندگان حق استفاده از باند پرش را براى انجام تمرين ندارند.
۴. در موارد ذيل ورزشکار مرتکب خطا خواهدشد:
– در خلال پريدن و يا درحال دورخيز زمين آن طرف تخته پرش را با بخشى از بدن خود لمس نمايد.
– کنده شدن از زمين خارج از تخته پرش از ابتداء خط جهش از دو طرف تخته.
– بعد از فرود، خارج شدن از چاله پرش به نحوى که محل تماس با زمين نزديکتر از نزديکترين اثر بوجودآمده در محوطه فرود به خط جهش باشد.
– بعد از کامل شدن فرود به طرف عقب گام بردارد.
– در صورتى که در هوا معلق بزند.
۵. باستثناى بند ۲ قانون ۴-۱۷۳ در صورتى که شرکتکننده قبل از تخته جهش پرش نمايد خطا محسوب نمىگردد.
۶. کليه پرشها بايستى از نزديکترين نقطه اثرى که در منطقه فرود در نتيجه تماس بخشى از بدن يا اعضاى شرکتکننده بوجود مىآيد تا خط پرش و يا امتداد آن اندازهگيرى شود.
۷. بهترين پرش از پرشهاى هر شرکتکننده، از جمله پرشهايى که براى حالت تساوى مقام اول انجام داده است، براى وى منظور مىگردد.
باند پرش
۱.حداقل طول باند پرش بايستى ۴۰ متر باشد. حداقل پهناى باند پرش بايستى ۲۲/۱ متر و حداکثر آن ۲۵/۱ متر باشد. اين مسير با خطوط سفيدى به عرض ۵۰ ميلىمتر علامتگذارى مىشود. در صورتى که شرايط ايجاب کند حداقل طول اين مسير ۴۵ متر مىباشد.
۲.حداکثر شيب مجاز در عرض ۰۱/۰ متر و شيب کلى باند دورخيز نبايستى از ۰۰۱/۰ تجاوز کند.
علائم
هر ورزشکارى مىتواند در کنار باند دورخيز از علامتى که مورد تأئيد کميته برگزار کننده باشد و به او هنگام دورخيز يا پرش کمک کند، استفاده نمايد. وى مجاز به استفاده از گچ و يا ماده مشابه ديگرى که اثر پاک نشدنى از خود به جا بگذارد، نمىباشد.
تخته پرش
۱.محوطه خيز بايستى بوسيله تختهاى که در زمين تعبيه مىشود و همسطح منطقه دورخيز و منطقه فرود مىباشد، مشخص شده است. لبه تخته که به منطقه فرود نزديکتر است خط خيز يا پرش ناميده مىشود. بلافاصله آن سوى خط خيز تختهاى از جنس ماده نرم پلاستيکى يا ماده مناسب ديگرى که در صورت خطا اثر پاى ورزشکار بر آن نقش مىبندد، قرار داده مىشود. در صورتيکه امکان نصب وسايل فوق وجود نداشته باشد روش ذيل اتخاذ مىگردد: بلافاصله پس از خط خيز و در سراسر طول آن به عرض ۱۰۰ميلىمتر با زاويه ۲۰ درجه نسبت به سطح افق شن يا خاک نرم ريخته مىشود.
۲. فاصله بين تخته خيز و انتهاى چاله پرش بايستى حداقل ۱۰ متر باشد.
۳. تخته خيز بايستى در فاصله يک تا سه مترى از لبه چاله پرش قرار داده شود.
ساختمان تخته پرش:
۱. تخته خيز بايستى از چوب يا جنس سخت مناسب ديگرى ساخته شود که طول آن بين ۲۲/۱-۲۱/۱ متر و عرض ۲۰۲-۱۹۸ ميلىمتر و ضخامت آن ۱۰۰ ميلىمتر باشد. اين تخته بايستى سفيدرنگ شود.
۲.تخته نشاندهنده پلاستوسين – اين تخته بايستى از جنس محکم به عرض ۱۰۲-۹۸ ميلىمتر و طول ۲۱/۱-۲۲/۱ متر باشد. حداقل تا ۱۴ ميلىمترى تخته پرش بايستى با پلاستوسين يا ماده مناسب ديگر پوشيده شود. سطح آن از سطح تخته پرش با زاويه ۳۰ درجه در چهت دو و حداکثر تا ارتفاع ۷ ميلىمتر بالاى تخته پرش بالا برده مىشود. تخته بايستى بلافاصله بعد از تختهخيز که به چاله برش نزديکتر باشد در يک قسمت جاسازى شده، نصب گردد. زمانى که تخته در محل مورد نظر جا گرفت بايستى آنقدر محکم باشد که بتواند فشار وزن پاى ورزشکار را تحمل کند. سطح تخته در زير ماده پلاستوسين بايستى از جنسى باشد که ميخهاى کفش ورزشکار روى آن محکم شود و سُر نخورد. لايه پلاستوسين بايستى با غلطک يا ماله که برروى اين تخته کشيده مىشود، صاف مىشود تا اثر پاى ورزشکار بر روى آن برطرف شود.
توجه:
توصيه مىشود که چند تخته پلاستوسين يدکى وجود داشته باشد تا وقتى ردپا برطرف مىشود، تأخيرى در برگزارى مسابقه پيش نيايد.
منطقه فرود
۱.حداقل عرض منطقه فرود بايستى ۷۵/۲ متر و حداکثر آن ۳ متر است.
۲.در صورت امکان بايستى باند دورخيز طورى ساخته شود که ادامه وسط باند کاملاً برخط وسط چاله پرش منطبق گردد.
توجه:
چنانچه محور باند دورخيز با خط مرکزى منطقه فرود در يک راستا نباشد يک يا دو نوار در طول محل فرود قرار داده مىشود تا اين امر حاصل شود. منطقه فرود متمرکز
منطقه فرود متمرکز:
منطقه فرود بايستى با شن نرم و مرطوب پُر شود و سطح بالايى اين منطقه بايستى همسطح تخته پرش باشد.
پرش سه گام
۱. پرش سه گام شاملى لىلى با يک پا، يک گام و يک پرش مىشود.
۲. لىلى يا گام اول بايد بطريقى انجام گيرد که پرشکننده با همان پايى که عمل خيز را انجام داده بروى زمين فرود آيد و بهنگام برداشتن گام بايستى با پاى ديگر فرود آيد. چنانچه در حين پرش ورزشکارى زمين را با پاى تاب خورنده لمس کند خطا محسوب نمىشود.
تخته پرش:
۱. فاصله بين تخته پرش و منتهىاليه منطقه فرود بايستى حداقل ۲۱ متر باشد.
۲. توصيه مىشود که در مسابقات بينالمللي، تخته پرش از ۱۳ متر براى مردان و ۱۱ متر براى بانوان از منتهىاليه نزديکتر به منطقه فرود بيشتر نباشد. براى مسابقات ديگر اين فاصله بايستى با سطح مسابقه متناسب باشد.
تذکر:
در شرايط ديگر، قوانين مربوط به پرش طول براى پرش سه گام قابل اعمال است.
موارد منع
پزشکی
قانونی
پزشکى
فایل : 174 صفحه
فرمت : Word
- کاربر گرامی، در این وب سایت تا حد امکان سعی کرده ایم تمام مقالات را با نام پدیدآورندگان آن منتشر کنیم، لذا خواهشمندیم در صورتی که به هر دلیلی تمایلی به انتشار مقاله خود در ارتیکل فارسی را ندارید با ما در تماس باشید تا در اسرع وقت نسبت به پیگیری موضوع اقدام کنیم.