مقاله فارسی در ژرفای آبی شنا در اعماق دریاها بدون اکسیژن

در ژرفای آبی
شنا در اعماق دریا ها بدون اکسیژن
انسان به یکی دیگر از مرز های توانایی خود حمله می کند
پنج دقیقه از آخرین باری که شما نفس کشیده اید می گذرد …. در تمام این مدت شما نفس خود را نگه داشته اید ….ضربان قلب شما تنها به چند دقیقه محدود شده است فشار آب هر لحظه بیشتر بدن شما را در منگنه ای درد آور قرار می دهد ……اما با همه ی این احوال و ترس اضطراب و درد : شما را گونه ای حس آزادی و آزادگی و سبک بالی در بر می گیرد …….و چنین است که با شنای آزاد زیر آب ( بدون اکسیژن ) آشنا می شویم
غواصی بدون اکسیژن چیست ؟
تعریف ساده ی این ورزش چنین است که شخصی به زیر آب شیرجه می رود و تنها هوایی که در اختیار دارد :اکسیژنی است که در شش های خود ذخیره کرده است . در واقع این ورزش در نوع خود : از قدیمی ترین ورزش های آبی جهان شناخته می شود که مثال بارز آن جستجوی مروارید است که در حدود چهار هزار سال پیش در دریای مدیترانه انجام میشد و اشخاص برای خارج کردن دانه های مروارید و یافتن صدف های مروارید دار : به اعماق مدیترانه شیرجه می رفتند و دقایقی چند را تنها با تکیه بر هوای ذخیره شده در شش های خود :به جستجو برای مروارید می پرداختند. اما این پدیده : در حقیقت یک پایه و اساس علمی هم دارد : چرا که بدن در زیر آب با شرایط تازه ای مواجه می شود که
در نتیجه قلب :سیستم گردش خون و عضلات انسان :همگی به گونه ای عمل می کنند تا اکسیژن را در بدن ذخیره کنند.
حال در این میان : تکنیک های مخصوص هم توسط شیرجه روها مورد استفاده قرار می گیرد تا بتوانند حتی تا 9 دقیقه در زیر آب : بدون تنفس باقی بمانند و به اعماق آب دست یابند : البته بدن انسان معمولا در برابر چنین فشاری : قابلیت تحمل ندارد .
حال فعالیت ها و دست آورد های خارق العاده از شیرجه رو هایی چون ژاک مایول :باعث شده تا این ورزش به عنوان یک پدیده ی مدرن در جهان تثبیت شود .
تجربه ی ریچارد
ریچارد فلوری کسی است یا در واقع خبرنگار و گزارش گری است که بخش مهمی از این گزارش بر مبنای فعالیت ها و تجربه های شخصی او تهیه شده است . او به منظور درک هر چه بیشتر پدیده ی غواصی آزاد سعی کرد تا خود را دقیقا در شرایط آن قرار دهد .
او در این باره می گوید : پس از آنکه وارد یک استخر به عمق 30 متر شدم خود را روی سطح آب غوطه ور ساختم در حالی که سر و صورت من زیر آب غوطه ور بود قبلا قرار گذاشته بودیم که پس از هر 15 ثانیه ای که در داخل آب قرار داشتم دست خود را به علامت بر نخوردن به مشکلی بلند کنم تا اطرافیان از سلامت من اطمینان پیدا کنند . حال پس از یک دقیقه و چهل وپنج ثانیه نیاز مبرم به نفس کشیدن داشتم و هوا بر من فشار وارد می آورد اما همچنان سعی می کردم تا خود را حفظ کنم . سر انجام هنگامی که کرنومتر دو دقیقه را نشان می داد من سر خود رااززیر آب بیرون آوردم و شش هایم را از هوای تازه پر کردم .
باید توجه داشت که ریچارد این تجربه ی شخصی را در عمقی که تقریبا برابر با صفر بود به انجام رساند و در نتیجه از فشار آب که خود یک عامل عذاب دهنده در زیر آب به شمار می رود در امان بود . با این حال با همه ی تلاشش او تنها دو دقیقه را دوام آورده است . در حقیقت مهمترین عامل در زیر آب پدیده ای است که در زبان لاتین اصطلاحا به آن “استیتک آپنی آ ” می گویند که همان تنفس واحد یا تک نفس است . این تک نفس همان نفس عمیق و آخرین است که شیرجه رو قبل از ورود به آب انجام می دهد . اما این عامل تنها یک پدیده ی فیزیکی و جسمی است اما از نظر روحی و روانی و سیستم اعصاب هم شخص باید آمادگی کامل داشته باشد چراکه اضطراب و ترس خود از عوامل به هدر دهنده و مصرف کننده ی انرژی است و ما در زیر آب به همه ی انرژی ممکن در خودمان نیاز داریم .
بنابر این شخص می تواند با ایجاد آرامش در خود و دور نگه داشتن ترس و اظطراب و غلبه بر نیاز مندی های مختلف بدن از جمله تنفس به مدت ماندن در زیر آب بیفزاید و چنین است که قهرمانان بزرگ در این رشته قادر می شوند تا بیشتر از 9 دقیقه بدون تنفسدر زیر آب بمانند . در واقع این یک رقابت ذهنی است که در بدن انسان صورت می گیرد چرا که ما یک نوع ورزش آدرنالینی انجام می دهیم که در آن آدرنالین متابولیسم بدن را افزایش می دهد . حال آنکه ما در ورزش غواصی آزاد نیاز به کاهش متابولیسم بدن داریم تا بدن نیاز کمتری به تنفس و سایر نیاز های معمول خود داشته باشد .
اوبرتو پلیزاری که ایتالیایی است و یکی از مشهورترین قهرمانان در این رشته شناخته می شود در این مورد می گوید : (( من برای اینکه بتوانم زمان بیشتری را در عمق آب باقی بمانم ضربان قلبم را به هشت تپش در دقیقه کاهش می دهم . ))
در حالی که ما به خوبی می دانیم که انسان ها با هشت ضربه در دقیقه نمی توانند زنده بمانند .
روند تاریخی
ورزش غواصی آزاد ورزشی با کلاس و پر رازو رمز است که به خصوص طی پنجاه سال گذشته توجه پژوهشگران و اهل علم را به خود جلب کرده است . در دهه پنجا ه میلادی یعنی بین 1950 تا 1960 پزشکان به شیرجه روها هشدار دادند که در عمق بیشتر از پنجاه متر نگهداشتن نفس مساوی با کشته شدن است . چرا که فشار آب در چنین عمقی باعث می شود تا قفسه ی سینه و دنده ها مانند کاغذ مچاله شده در دست انسان در هم شکسته شوند اما امروز مشاهده می کنیم که غواصان آزاد به عمق دویست متری هم مس روند . جالب است گفته شود که این عمق حتی از عمقی که زیر دریایی ها در جنگ جهانی دوم توان رسیدن به آن را داشتند: بیشتر است . آنچه باعث پیشرفت های اعجاب انگیز در این ورزش و توانایی های غواصان شده : تحقیقات درخشان فیزیولوژِی است که جمعی از پدیده های مختلف در رابطه با آب را در بدن کشف کرده است .
حتی برخی از دانشمندان معتقدند که هر چه که در باره ی فیزیولوژی انسان در رابطه با آب بیشتر تحقیق می شود : بیشتر به نوعی توان در زندگی آبی انسان : ایمان آورده می شود . حتی اینان معتقدند که در گذشته ی کشف نشده از نوع بشر : ممکن است نوعی زندگی آبی هم وجود داشته باشد که تکامل در خشکی آنرا به دست فراموشی سپرده است .
مراحل فراگیری
اما این را هم باید به خاطر داشت که غواصی آزاد در آب : ورزشی که تنها مختص تعداد انگشت شماری قهرمان بزرگ یاشد: نیست . به همین دلیل هم گزارشگر پر کاری چون ریچارد فلوری توانست خود را برای طی کردن دوره ی آمادگی ویژه غواصان آزاد در آکادمی سلطنتی علوم زیر دریایی
انگلستان جای دهد و از نزدیک شرایط آماده شدن برای چنین ورزش مشکلی را نظاره کرده و خودش به عنوان یک تجربه ی عملی از آن بهره گیرد .
ریچارد تعلیمات ابتدایی را نزد بانوی غواصی به نام اما فارل به انجام رساند . اما : ابتدا ریچارد را در جریان وضعیت تنفس صحیح برای حبس کردن آن در زیر آب قرار داد که چگونه او باید به کمک شکم و دیافراگم : حد اکثر هوای ممکن را در درون خور جای دهد . آنگاه اما وضعیت گوش ها را برای ریچارد توضیح داد : چرا که فشار آب هر چه که عمق بیشتر باشد : چنان است که اگر شخصی نتواند تعادل میان دو گوش خود را از نظر تحمل فشار بر قرار کند : آنگاه ابتدا درد شدیدی در ناحیه ی گوش خود احساس کرده و سپس پرده های گوش پاره خواهند شد .
برای جلوگیری از این وضعیت غواص باید از تجمع هوا در گوش میانی خود برای ایجاد تعادل استفاده کند . برای انجام این عمل شخص باید زبان خود را به سقف دهانش بچسباند و پشت زبان خود به صورت مالشی روی سقف دهان حرکت دهد . آنگاه پس از دروس نظری نوبت به انجام کارهای نظری می رسد .
ابتدا آب استخر مخصوص تمرین را در 34 درجه سانتی گراد تثبیت می کنند و سپس غواص داخل استخر می رود . یکی دیگر از قوانین مهم در غواصی آزاد این است که هرگز شخص به تنهایی اقدام به این کار نمی کند و حتما باید در هر زمان دو نفر به انجام آن مبادرت ورزندتا احیانا اگر مشکلی در زیر آب برای یک نفر از آنها پیش آید دیگری بتواند به او کمک کرده و یا از بیرون طلب کمک کند. سپس یک سری تمرین در رابطه با تنفس های عمیق باید انجام شود . البته ریچارد در ابتدای کار تنها می توانست به میزان یک دقیقه نفس خود را نگه دارد و بعد آهسته آهسته همراه با افزایش اعتماد به نفس که
یکی از مهمترین حالات روحی و روانی در زیر آب است او قادر می شود تا این میزان را به دو دقیقه هم برساند .
به موازات افزایش زمان نگهداشتن نفس عمق آب را هم مدرس او برای ریچارد افزایش داد . در این میان گنجایش شش های برخی نسبت به دیگران زیاد تر است و این افراد خیلی سریع تر می توانند بر کار خود مسلط شوند . برای مثال یکی دیگر از کسانی که همراه ریچارد تعلیمات ابتدایی خود را شروع کرده بود جوانی 29 ساله به نام اندی بود و زمانی که ریچارد تازه عمق 2 /5 متر را شروع کرده بود اندی در عمق بیست متری نفس خود را نگه می داشت . البته ریچارد هم با تلاش بی حد خود سعی می کردتا هم از نظر میزان دقایق حبس کردن نفس و هم از نظر عمق خود را به مرز های قابل قبولی برساند اما مدرسان به او گفته بودند این ورزشی است که بدن نمی تواند به شرعت و یک جانبه با آن خود را منطبق کند بلکه باید با آرامش و به صورت قدم به قدم پیشرفت کرد تا بدن انسان خود را با جزییات اقامت در زیر آب انطباق دهد . به ویژه از عمق 30 متریو بیشتر که فشار آب در شرایط خطرناکی بدن را تحت فشار همه جانبه قرار می دهد و علاوه بر بدن مغز هم در چنین عمقی در خطر انفجار واقعی قرار می گیرد .
اما برای ریچارد مهم این بود که در عمق دوازده متری توانست برای اولین بار به حسی که غواصان همواره از ان سخن می گویند دست یابد و آنآزاد سبک بالی رویایی علی رغم درد بدن درد های عضلانی سر درد و چشم و گوش درد شدید بود . این هدف بزرگی بود که ریچارد را وادار به تحمل این همه درد و عذاب کرده بود .
واکنش های بدن انسان
حال به مهمترین بخش از شناسایی قابلیت های انسان در زیر آب می رسیم . به طور کلی انسان هم مانند دیگر پستانداران شیرجه رو مانند دولفین دارای قابلیت های ویژه ای برای انطباق با زندگی در زیر آب است که به آن واکنش پستانداران در زیر آب می گویند . ابعاد این انطباق به شرح زیر است :
تغییرات خونی
تغییراتی در ماهیت گردش خون در بدن انسان در زیر آب ایجاد می شود تا انسان بتواند در زیر آب مقاومت کند . از جمله اینکه پلاسمای خون به سمت قفسه ی سینه حرکت می کند که شامل شش هاست که خود باعث افزایش فشار خون می شود . در نتیجه این پروسه شش ها بر اثر فشار فراوان در اعماق از کار نمی افتد .
کاهش ضربان قلب
زمانی که انسان در آب قرار می گیرد قلب به صورت خود کار با ریتم آهسته تری حرکت می کند و در نتیجه عضلات قلب اکسیژن کمتری را مصرف می کند .
تولید اکسیژن
پس از آنکه انسان به مدت 30 ثانیه در داخل آب قرار می گیرد آنگاه هموگلوبین بیشتری توسط سلول ها ساخته شده و در داخل خون جای می گیرد و در نتیجه ظرفیت حمل اکسیژن افزایش می یابد .
تغییر مکان خون
یکی از اعجاب انگیز ترین قابلیت های خلقت انسان که در عمق زیاد خود را نشان می دهد آن است که در چنین عمق هایی خون از مکان هایی که نزدیک به سطح بدن باشد خود را پس می کشد . مثلا از زیر پوست ها نوک انگشتان دست و پا و در بخش های محافظت شده ی بدن حالت های دفاعی به خود می گیرد تا از مهمترین بخش های بدن مانند قلب و مغز محافظت کند .
تغییرات بر حسب عمق
بدن زمانی که در عمق های مختلف قرار می گیرد واکنش های مختلفی انجام می دهد و این واکنش ها از همان زمان که بدن در عمق صفر یعنی در سطح آب قرار دارد و تنها صورت در زیر آب قرار گرفته آغاز می گردد .
عمق پنج متری : در این عمق فشار روی پرده های گوش افزایش می یابد و اینجاست که غواص باید با استفاده از تکنیک بخصوص هوا را به داخل گوش ها وارد کرده و تعادل هوایی را به وجود آورد .
عمق ده متری : در این عمق افزایش در فشار آب باعث می شود تا انسان طبیعی شرایط متعادل خود را از دست بدهد و غرق شدن در این مرحله آغاز می شود .
عمق سی متری : در این عمق شش ها در هم فشرده می شود تا به اندازه یک مشت انسان شوند که یک چهارم اندازه ی واقعی آن است .
عمق یکصد متری : خروج نیتروژن از مغز آغاز می شود و در واقع نیتروژن در کار مغز اختلال ایجاد می کند و مغز قادر به تصمیم گیری منطقی نمی شود .
عمق 150 متری : ضربان قلب به کمتر از 15 تپش در دقیقه می رسد . در واقع به نوعی آمادگی اعجاب آور در بدن شخص ایجاد می شود تا قلب کاملا از کار نیفتد.
عمق دویست متری : این عمق بالا ترین رکورد زندگی در جهان است که توسط یکی دو تن از بزرگترین غواصان جهان به دست آمده چراکه در این عمق بدن انسان باید فشار آبی را تحمل کند که برابر چند تن است و این امر به واقع نیاز به یک سوپر من دارد .
برخی از بزرگترین ها را بشناسیم
تانیا استریتر : اهل تگزاس آمریکا بانویی است که اکنون هشت رکورد جهانی غواصی را در دریای آزاد شکسته است . یکی از این رکوردها مربوط به بیشترین عمق در دریای کاراییب است که تانیا توانست تا عمق 122 متر در این دریا بدون اکسیژن پیش برود .
ژاک مایول : فرانسوی و صاحب رکورد بیشترین زمان بدون اکسیژن در عمق پنجاه متری در اقیانوس اطلس است . او برای 9 دقیه و شش ثانیه توانست در زیر آب اقیانوس با آن فشار عظیم باقی بماند .
جاکویچ : اهل کرواسی است و صاحب رکورئ بیشترین عمق در زیر یخ است . در واقع او در سواحل یخ زده ی دریای نروژ توانست تا عمق 56 متری بدون اکسیژن پیش برود .

فایل : 10 صفحه

فرمت : Word