مقاله فارسی برگزيده اي از كتاب زندگينامه شاعران و دانشمندان درباره حافظ

نام كتاب : زندگينامه شاعران و دانشمندان
نويسنده: مصطفي رحيمي نيا
تصوير گر: عادل سعيدي
ناشر: انتشارات جهان آرا
حافظ شيرازي (791-حدود 727 ه‌ ق)
شمس الدين محمد بن بهاء الدين معروف به لسان الغيب بزرگترين غزلسراي ايران كه در اوايل قرن هشتم در شيراز متولد شد و همانجا به تحصيل علوم و كمالات پرداخت .
وي در مجالس درس عالماني مانند قوام الدين عبدالله حضور يافت و به مطالعه قوانين ادب و ديوان هاي شاعران عرب پرداخت . و چون قرآن را از برداشت ، حافظ تخلص كرد.
پدر حافظ بهاء الدين در عصر اتابكان فارس از اصفهان به شيراز مهاجرت كرد. و حافظ در زمان جواني به خدمت ديواني در دربار شاهان اينجو و آل مظفر درآمد.
مخصوصا حافظ در نزد ابواسحق اينجو كه حكومت فارس را داشت تقرب بسيار يافت و او را مدح
كرد تا دولت ابواسحاق بدست محمد مبارزالدين مؤسس مظفريان منقرض شد.
حافظ از شاهان آل مظفر امير مبارزالدين و شاه شجاع و شاه يحيي و شاه منصور در غزل هاي خود ياد كرده است.
وي همه عمر خود را در شيراز گذرانده و سفرهاي كوتاهي به اصفهان و يزد كرده است . يكبار نيز از طرف محمد شاه بهمني دكني به هندوستان دعوت شد.
ولي به علت طوفاني بودن دريا از سفر منصرف گشت. وفات حافظ در سال 791 در شيراز اتفاق افتاد.
ديوان اشعار حافظ شامل غزليات و مثنوي ساقي نامه و چند قصيده است. اين سخنور بزرگ با آنكه در زماني پر فتنه و آشوب زندگي مي كرد.در اشعارش متانت و بردباري آشكار است و
هرگز در مدح غلو نكرده است . حافظ از روح عرفان بهره كامل داشته و توانسته است مضامين عاشقانه سبك عرفان به گونه اي درهم آميزد كه از دو شيوه غزل عارفانه و عاشقانه سبك واحد جديدي بوجود آورد.
اين شاعر بزرگ افكار خود را با الفاظ بسيار زيبا و با توجه به صنايع لفظي بيان كرده و بر اثر قدرت فراوان خود در سخنوري غالبا مضامين عالي و معاني بسيار در ادبيات كوتاه گنجانيده است.
تركيباتني كه حافظ در اشعار خود آورده غالبا تازه و بديع و بي سابقه است و حافظ در ساختن اين تركيبات نهايت قدرت و كمال ذوق و لطف طبع خود را نشان داده است و كمتر شاعري را از اين نظر مي توان با او مقايسه كرد.

فایل : 5 صفحه

فرمت : Word