مقاله فارسی انواع رطوبت سنج

انواع رطوبت سنج
1- سايكرومتر
معمولي‌ترين دستگاهي است كه از دو دماسنج دقيق جيوه‌اي تشكيل شده است. دور مخزن يكي از دماسنجها لاية نازك موسلين (Muslin) پيچيده شده كه به آن دماسنج مرطوب گفته مي‌شود و در هنگام كار دستگاه با يستي هميشه مرطوب بماند.
دماسنج خشك در دستگاه سايكرومتر درجه معمولي هوا را نشان مي‌دهد. وقتي رطوبت دور دماسنج بخار مي‌شود گرماي نهان جذب مولكولهاي آب گرديده و در نتيجه با بخار شدن آب دور پارچه، درجه حرارت در دماسنج تر كاهش مي‌يابد. اختلاف درجه حرارت دماسنج تر و خشك معياري براي محاسبه رطوبت نسبي است.
قرائت دماسنج تر بايستي در فاصله‌هاي ده تا بيست ثانيه صورت گيرد تا اين كه در دو قرائت متوالي درجه حرارت يكسان خوانده شود.
2- رطوبت نگار
اين دستگاه ثبت مداوم رطوبت هوا را انجام مي‌دهد. جسم حساس در اين دستگاه چند تار موي معمولي مي‌باشد كه با زيادشدن رطوبت هوا طول آن زياد شده و با كاهش رطوبت طول آن كم مي‌شود. به وسيله چند فنر و اهرم بسيار ظريف تغييرات طول مو به يك قلم كه روي بازوي فلزي نصب مي‌باشد، منتقل شده و اين قلم تغييرات رطوبت را روي يك استوانه چرخان يا ثبات رسم مي‌كند. طرز كار اين دستگاه مشابه دستگاه حرارت نگار مي‌باشد.
3- رطوبت- دمانگار
اين دستگاه به منظور اندازه‌گيري‌هاي دما و رطوبت نسب در كشتي‌هاي تجارتي به كار برده مي‌شود و تركيبي از دو دستگاه دمانگار و رطوبت نگار است كه در يك محفظه تعبيه شده‌اند. نوار كاغذي اين دستگاه به دو قسمت دما و رطوبت تقسيم شده است. قسمت بالايي نوار كاغذي تغييرات دما و قسمت پايين تغييرات رطوبت نسبي
را نشان مي‌دهد. قلم‌هاي ترسيم كننده منحني‌هاي تغييرات دما و رطوبت نسبي به اجسام حساس به اين دو كميت مرتبط مي‌باشد و حركات آنها تابعي از حركات اجسام حساس است كه تغييرات آنها را بر روي كاغذ ترسيم مي‌نمايند.
توده‌هاي هوا (Air mass)
يك توده هوا عبارت است از حجم عظيمي از هوا كه خصوصيات فيزيكي آن بويژه از نظر دما و رطوبت و آهنگ كاهش دما (Lapse rate) در سطح افقي براي صدها كيلومتر تقريبا همسان باشد.

توده‌هاي هوا، خصوصيات اصلي خود را از سطحي كه بر روي آن تشكيل مي‌شوند، كسب مي‌كنند. براي اينكه توده‌هاي هوا شكل بگيرند لازم است هوا به مدت طولاني در يك منطقه ثابت باقي بماند، در نهايت گردش معمولي هوا موجب به حركت در آمدن آنها مي شود.
توده‌هاي هوا معمولا در بعضي از نقاط دنيا بيشتر از ساير مكانها تشكيل مي شوند به اين مناطق سرچشمه (Source region)  گفته مي‌شود.
توده‌هاي هوا را با توجه به منشاء تشكيل آنها، طبقه بندي و نامگذاري مي‌كنند و با توجه به منشاء، نشانه‌هاي معيني را براي آنها به كار مي‌برند.
طبقه بندي توده هاي هوا
راديوسوند ( Radiosonde )
راديوسوندها از دستگاه هاي هواشناسي هستند كه براي اندازه گيري دما، رطوبت،‌ فشار، سمت و سرعت باد در جو بالا بكار مي‌روند. دو عنصر ازن و تابش نيز مي تواند توسط اين دستگاه ها اندازه گيري شود.
راديوسوند يك سيستم سنجش از راه دور است و از دو لغت “Radio” به معناي انتشار دهنده راديويي و “Sonde” به معني پيام آور در زبان انگليسي قديم، تشكيل شده است.
دستگاه راديوسوند از دو قسمت اصلي «سنجش» و«فرستنده» تشكيل شده است، فرستنده ها پارامترهاي اندازه گيري شده را به گيرنده اي كه در سطح زمين قرار دارد، منتقل مي‌كنند.
راديوسوندها گاهي به وسيله هواپيما و گاهي به وسيله راكت به جو فرستاده مي شوند. اما معمولا آن ها را به زير بالون هاي هواشناسي كه تا ارتفاع 20 تا 30  كيلومتري صعود مي‌نمايند نصب و در جو رها مي‌كنند.
 
    
 
 نمونه اي تصاوير راديوسوندها در آسمان
وقتي كه راديوسوند به ارتفاع تقريبي 30 كيلومتري بالاي سطح دريا مي رسد بالون مي تركد و راديوسوند همراه با نخ و بالون تركيده شده به طرف زمين به پائين مي افتد.  پس از زمان 2 ساعت از پرتاب و در طول اوج گيري، راديوسوند به طور ثابت جريان پيوسته اطلاعات شامل دماي اتمسفر،‌ رطوبت، داده فشار، سمت و سرعت باد در سطوح مختلف جو (تا ارتفاع تقريبي 30 كيلومتري) را از طريق شبكه ارتباطات به تجهيزات خودكار گيرنده درسطح زمين مي فرستد. مشاهدات راديوسوند   Radio Observation يا به اختصار RAOB  ناميده مي شود .
در تصوير زير مولفه هاي يك راديوسوند آورده شده است:

زماني كه دو توده هواي با دماي مختلف‌، در مسير حركتشان به هم مي‌رسند، حالت انتقال شديدي (از لحاظ دما، فشار، رطوبت، باد و غيره) در مرز بين آنها بوجود مي‌آيد.
اگر يك نفر همراه با توده هواي گرم به سمت شمال حركت كند، به تدريج و به طور يكنواخت با كاهش دما مواجه مي‌شود؛ سپس با برخورد به يك توده هواي سرد، دما به طور ناگهاني و شديد افت مي‌كند يعني تغييرات آهسته و يكنواخت در محل برخورد با توده سرد، به تغيير ناگهاني و غير مداوم تبديل مي‌شود. به اين خاطر اصطلاح خط ناپيوستگي (Line Of Discontinuity) در مورد مركز توده هوا به كاربرد، مي‌شود. عبارت جبهه (Front)
مترادف با خط ناپيوستگي است و امروزه به خوبي جانشين آن شده است. در واقع جبهه‌ها مرزهاي بين توده‌هاي هوا هستند. بر روي نقشه‌هاي هواشناسي جبهه‌ها را با يك خط نشان مي‌دهند.
سطحي كه دو توده هواي مجاور را از هم جدا مي‌كند سطح جبهه (Frontal Surface) ناميده مي شود.
 
انواع جبهه ها
بسته به حركت توده هاي هوا، انواع مختلف جبهه ها كه هر كدام خواص خود را دارند تشكيل مي شوند. اين جبهه‌ها عبارتند از:
 – جبهه هاي گرم  (warm fronts)ه   
 – جبهه هاي سرد  (Cold fronts)ه – جبهه هاي ساكن  (Stationary fronts)ه – جبهه هاي بند آمده (Occluded fronts)ه  
انواع فشارسنج
ابزارهاي فشارسنجي
– فشار سنج جيوه اي
– فشار سنج فلزي
– فشار نگار
– فشار سنج جيوه اي( Mercury Barometer)
اين فشار سنج اساساً از يك لوله خالي از هوا درست شده است كه يك طرف آن مسدود و طرف ديگر آن كه باز است در ظرف پر از جيوه فرو برده شده است. فشار هواي بيرون، جيوه را از منبع به سمت داخل لوله مي راند. جيوه تا حدي كه وزن آن در داخل لوله، دقيقاً معادل نيروي ناشي از فشار هوا گردد در لوله فشار سنج بالا مي رود و سپس در حالت تبادل و سكون باقي مي ماند. با تغيير فشار هوا، سطح جيوه در داخل لوله نيز بالا و پايين خواهد رفت.
در شرايط نرمال جيوه به اندازه 92/29 ايچ يا 760 ميلي متر در لوله بالا مي آيد كه فشاري معادل 15/1013 ميلي بار است. جيوه در داخل لوله فشارسنج به دليل خاصيت كشش سطحي داراي يك سطح محدب است كه هنگام تعيين فشار، بايد بالاترين سطح محدب قرائت شود.
– فشار سنج فلزي (Aneroid)
فشار سنج فلزي وسيله اي است مكانيكي كه از يك محفظه قوطي شكل استوانه اي بدون هوا تشكيل شده است؛ با تغيير فشار هوا اين محفظه منقبظ يا منبسط مي شود.
با يك سيستم نسبتاً پيچيده كه مركب از تعدادي اهرم و قرقره است اين تغييرات بزرگ شده و به يك عقربه كه بر روي صفحه مدرجي حركت مي كند، منتقل مي شود. يك شاخص متحرك كه مي تواند در يك نقطه ثابت شود بر روي فشار سنج تعبيه شده است تا بتوان تغييرات فشار را نسبت به آخرين قرائت اندازه گيري كرد.
– فشار نگار (Barograph)
فشار نگار مشابه فشار سنج فلزي است با اين تفاوت كه اثر تغييرات فشار در محفظه بدون هوا، به يك قلم انتقال داده شده و قلم بر روي كاغذي كه دور يك
استوانه چرخان پيچيده شده است خط پيوسته اي را رسم مي كند.
محور عمودي اين صفحه بر حسب واحد فشار و محور افقي آن بر حسب زمان مدرج شده است كه معمولاً براي هر دو ساعت يك خط وجود دارد. فشار نگارهاي دقيقي هم ساخته شده است كه قادرند تغييرات فشار را تا يك دهم ميلي بار اندازه گيري نمايند اين دستگاهها ميكروباروگراف ناميده شده اند.
سيكلون ها و آنتي سيكلون ها
– چرخند يا سيكلون (Cyclone)
يك چرخند يا سيكلون، منطقه اي است از هواي كم فشار و تقريبا دايره اي شكل كه قطر آن ممكن است به صدها كيلومتر برسد. اين منطقه از هوا در نيمكره شمالي در خلاف جهت عقربه هاي ساعت و در نيمكره جنوبي در جهت حركت عقربه هاي ساعت در چرخش مي باشد؛ در چنين ناحيه اي كمترين مقدار فشار جوي در مركز بوده و در امتداد شعاع و به طرف خارج از مركز  مقدار فشار افزايش مي يابد؛ در واقع سيكلون يك مركز كم فشار است.
       
 
هرچند باد تحت تاثير گراديان فشار (اختلاف فشار بين دو مركز فشار) به جريان مي افتد اما در سيكلون، جريان هوا تحت تاثير نيروي اصطكاك، كوريوليس و نيروي گريز از مركز به جاي اينكه به طور مستقيم به سمت مركز كم فشار باشد در امتداد  خطوط هم فشار مي وزد و با جهت گراديان فشار زاويه نسبتا بزرگي مي سازد.
در نيمكره شمالي به حركت پادساعتگرد، گردش چرخندي (Cyclonic Circulation) گفته مي شود نكته قابل توجه اينكه چرخند بر خلاف آنچه از نامش تداعي ميشود هيچ توفان مخرب و خطرناكي را ايجاد نمي كند بلكه تنها يكي از الگوهاي متعارف آب و هوايي عرض هاي مياني است. گرچه گراديان هاي شديد فشار در مناطق كم فشار عرض هاي مياني، وزش بادهاي شديدي را يه دنبال مي آورد؛ اما اين بادها را نبايد با توفندها و يا چرخند هاي حاره اي يكي دانست.
 
– واچرخند يا آنتي سيكلون(Anticyclone)
مناطق پرفشار، مدور و غيرمنظم را كه جهت حركت آنها در جهت حركت عقربه هاي ساعت است، واچرخند يا آنتي سيكلون مي نامند.
از آنجا كه جهت حركت باد در آنتي سيكلون ها بر خلاف جهت حركت باد در سيكلون ها مي باشد بنابراين به آن حركت، واچرخندي و چنين سيستمي را سيستم واچرخندي مي گويند.
آنتي سيكلون ها در شرايط هوا و اقليم نقش بسيار مهمي دارند.
 
     
 
از نظر ديناميك، آنتي سيكلون ها از بسياري جهات شبيه سيكلون ها هستند. در واقع مي توان گفت آنتي سيكلون ها مراكز پرفشار بوده و حركت هوا در آنها از مركز به اطراف و از بالا به پايين بوده و در نيمكره شمالي گردش هوا در آن در جهت حركت عقربه هاي ساعت و
در نيمكره جنوبي بر خلاف جهت حركت عقربه هاي ساعت ميباشد.
همانطور كه فعاليتهاي چرخندي توام با ايجاد بادهاي نسبتا قوي مي باشند، واچرخندهاي قوي نيز با جريان هاي هواي سرد و چگالي كه از قطب به طرف عرض هاي جغرافيايي پايين حركت مي كنند، به راه مي افتند و بادهاي قوي را در اين مدارها ايجاد مي كند كه به آن باد شمالي (Norther) گفته مي شود.
 

ساختار اتمسفر
اتمسفر زمين را بر حسب چگونگي روند دما، اختلاف چگالي، تغييرات فشار، تداخل گازها و سرانجام ويژگيهاي الكتريكي به لايه‌هاي زير تقسيم كرده‌اند:
1- تروپوسفر (Troposphere)
2- استراتوسفر (Stratosphere)
3- مزوسفر (Mesosphere)
4- يونسفر (Ionosphere)
5- اگزوسفر (Exosphere)
 
    
 1- تروپوسفر
تروپوسفر پايين ترين لايه اتمسفر است كه خود از لايه هاي كوچكتري تشكيل شده است.
وجه تمايز اين لايه با ديگر لايه هاي اتمسفر، تجمع تمامي بخار آب جو زمين در آن است؛ به همين دليل بسياري از پديده هاي جوي كه با رطوبت ارتباط دارند و عاملي تعيين كننده در وضعيت هوا به شمار مي آيند
(از قبيل ابر، باران، برف، مه و رعد و برق) تنها در اين لايه رخ مي دهند.
منبع حرارتي لايه تروپوسفر انرژي تابشي سطح زمين است. از اين رو با افزايش ارتفاع با كاهش دما مواجه خواهيم بود.
ضخامت تروپوسفر، از شرايط حرارتي متفاوتي كه در عرضهاي جغرافيايي مختلف حاكم است تبعيت مي كند. اين ضخامت معمولاً از 17 تا 18 كيلومتر در استوا به 10 تا 11 كيلومتر در مناطق معتدل و 7 تا 8 كيلومتر در قطبها تغيير مي كند.
2- استراتوسفر
لايه استراتوسفر بر روي لايه تروپوسفر قرار دارد و ضخامت متوسط آن حدود 23 كيلومتر است. در 3 كيلومتر اول استراتوسفر، دماي هوا ثابت است اما در قسمتهاي بالاتر دماي هوا با ارتفاع افزايش مي يابد.
در استراتوسفر به ندرت ابر تشكيل مي شود و تنها در شرايط ويژه اي ممكن است ابرهاي كوهستاني به نام ابرهاي مرواريدي در ارتفاع 21 تا 29 كيلومتري از سطح زمين ظاهر شوند كه علت وجود آنها حركات موجي شكل هوا از سوي موانع مي باشد.
از ديگر ويژگيهاي مهم استراتوسفر وجود ازن در اين لايه است كه بخصوص در ارتفاع 20 تا 30 كيلومتري سطح زمين بر اثر واكنشهاي مختلف فتوشيميايي بدست مي آيد. مقدار ازن در اين لايه معمولاً روند فصلي دارد حداكثر آن در بهار و حداقل آن در پاييز مشاهده مي شود.
3- مزوسفر
در بالاي لايه گرم ازن لايه مزوسفر قرار دارد كه دما در آن متناسب با افزايش ارتفاع با آهنگ 3/0 سانتيگراد به ازاي هر 100 متر كاهش مي يابد به طوريكه دما در مرز فوقاني آن در ارتفاع 80 تا 90 كيلومتري به 80- درجه سانتيگراد مي رسد. و نتيجه اين دماي پايين انجماد بخار آب ناچيز موجود در اين لايه است كه باعث بوجود آمدن ابرهاي شب تاب مي شوند.
اين ابرها درتابستان و در عرضهاي بالا ديده مي شوند. مزوسفر سردترين لايه اتمسفر تلقي مي شود.
 
4- يونوسفر
از بخش فوقاني مزوسفر تا ارتفاع تقريبي 1000 كيلومتري اتمسفر زمين، بار الكتريكي شديدي حاكم است كه زاييده وجود يونها و الكترونهاي آزاد است. در حقيقت پرتوهاي پر انرژي خورشيد كه از فضاي خارج به طبقات بالايي اتمسفر وارد مي شوند باعث گسستگي پيوند يا يونيزاسيون مولكولها و اتمها مي شوند. بر اثر يونيزاسيون، الكترون آزاد مي شود و باقي مانده اتم به صورت يون در مي آيد؛ به همين علت اين لايه از جو را يونوسفر ناميده اند.
شدت يونيزاسيون در تمام ارتفاعات يونسفر يكسان نيست؛ بنابراين لايه هاي متفاوت با تراكم الكترون و يون متفاوت با ارتفاعات مجاور خود در يونسفر وجود دارد؛
اين لايه ها در ارتباطات راديويي اهميت بسياري دارند. اين لايه ها عبارتند از لايه هاي D,E,F .
5- اگزوسفر
شرايط موجود در يونوسفر در اين لايه نيز حاكم است؛  بدين معني كه گازها در اين لايه همچنان قابليت هدايت الكتريكي خود را حفظ مي كنند. سرعت ذرات در اين لايه بسيار زياد است و در مواردي به 2/11 كيلومتر در ثانيه مي رسد.
اگزوسفر لايه گذار جو به فضاي كيهاني به شمار مي آيد كه بخش فوقاني آن را در ارتفاع بيش از سه هزار كيلومتري از سطح زمين برآورد كرده اند.
   
فشار هوا
فشار هوا نيرويي است كه هوا بر يك واحد از سطح زمين وارد مي كند و مقدار آن در سطح درياي آزاد، برابر است با وزن ستوني از جيوه به ارتفاع 76 سانتيمتر. واحد اندازه گيري فشار هوا در آب و هواشناسي ميلي بار يا هكتوپاسكال مي باشد؛ هر ميلي بار يا هكتوپاسكال برابر با 1000 دين بر سانتي متر مربع مي باشد فشار ستون  هوا در سطح درياي آزاد 1013 هكتوپاسكال بر سانتي متر مربع مي باشد.
از آنجا كه تراكم هوا با ارتفاع كاهش مي يابد، با افزايش ارتفاع فشار هوا نيز كم مي شود، اما تغيير فشار برحسب ارتفاع چندان منظم نيست؛ به طور كلي تا ارتفاع 1500 متري سطح زمين به ازاي هر 100 متر افزايش ارتفاع، فشار هوا حدود 12 هكتوپاسكال كم مي شود. پراكندگي افقي فشار اتمسفر را با استفاده از خطوط هم فشار به صورت سطح هم فشار نشان مي دهند. خط هم فشار خطي است كه تمام نقاط با فشار يكسان را به هم مربوط مي كند. نقشه هاي هم فشار براي سطوح مختلف اتمسفر تهيه مي شود.
پراكندگي فشار در سطح زمين
تكرار حالتهاي لحظه اي هوا در دراز مدت در پراكندگي فشار، الگويي ميانگين را نشان مي دهد كه كمابيش انعكاس تاثيرهاي گردش عمومي جو است، در نقشه هاي ميانگين فشار نمود هاي زودگذر و نادر ديده نمي شود و در مقابل نمود هاي عمده و غالب چه در مقياس محلي و چه در مقياس جهاني جلوه مي كنند؛ بنابراين مطالعه نقشه هاي ميانگين فشار اگر چه در كاربرد موضعي يا كوتاه مدت چندان كارآمد نيست اما براي شناخت نمود هاي عمده و غالب گردش عمومي هوا مهم است.
مراكز عمده فشار در سطح زمين به تبعيت از سيستم نصف النهاري گردش عمومي هوا، از استوا تا قطب به صورت كمربندهاي مداري متناوبي جلوه مي كند؛ اما
وضعيت خشكي و دريا در نيمكره شمالي اين منظم را به هم مي زند و مراكز ياد شده را به صورت سلولهاي جدا از هم در مي آورد.
نتيجه گردش عمومي هوا در دراز مدت، وجود كمربندهاي كم فشار در استوا، پر فشار در منطقه جنب حاره كم فشار در منطقه معتدله و احتمالا در منطقه قطبي است.

بويي (Buoy)
از آنجا كه فرايندهاي هواشناسي به صورت جهاني عمل مي كنند لذا نياز است كه اطلاعات ديده باني از سرتاسر جهان، از جمله مناطق دور افتاده و خالي از سكنه نيز تهيه شود. بدين منظور سكوهاي ديده باني ‌ شناور به نام بويي (Buoy) ساخته شده است كه در نقاط مختلف اقيانوسها مستقر بوده و از طريق ادوات نصب شده بر روي آنها اطلاعات جوي اندازه گيري مي شود. اين اطلاعات برروي نوار، ضبط و از طريق شبكه‌هاي كامپيوتري در اختيار پژوهشگران قرار مي گيرد .
 
دو نمونه از بويي‌هاي نصب شده در اقيانوسها
 
انواع ديگري از بويي‌ها، در مناطق قطب شمال و جنوب كار گذاشته شده است كه مهمترين منبع كسب اطلاعات جوي به منظور شناخت نحوه تغييرات اقليمي و وضعيت هوا در اين مناطق دور افتاده است.
بويي هاي مذكور در آب و هواي نامساعد قطبي قادرند بيش از 15 ماه كار نموده و حتي توفانهاي شديد، بوران‌هاي برف، خرس هاي قطبي و دماي كمتر از 45- درجه سانتي گراد هم نتوانسته است مانع از كار و مخابره به موقع اطلاعات آنها شود. به كارگيري بويي ها به منظور ديده باني‌هاي روزانه جوي اهميت فراوان دارد. اين بويي ها مي توانند اطلاعات مربوط به دما، رطوبت ، فشار و حركت قطعات يخ را كه خود بر روي آنها نصب شده اند به ايستگاه ماهواره‌اي مخابره كند .
 

نمونه بوئي قطبي
رادار هواشناسي
در سالهاي اخير رادار براي افزايش كارايي پيش‌بيني وضع هوا به ابزاري بسيار ارزشمندي تبديل شده است.
زمينه‌هاي استفاده از رادار در هواشناسي به شرح زير است :
1- تعيين فاصله هدف (ابر، منطقه بارش، جبهه ها و …) تا ايستگاه مورد نظر;
2- شناخت نوع هدف (انواع جبهه ها، انواع ابرها و …);
3- شناخت نوع ريزش (باران، تگرگ، برف و …);
4- شناخت موقعيت و ارزيابي انواع سيكلونهاي حاره‌اي و توفندها;
5- شناخت مسير حركت و تعقيب روند تغييرات تظاهرات فوق در مسير حركت.
كار رادار براساس خاصيت قطرات آب و ذرات بلور موجود در ابرهاست كه مانند مانعي، امواج ارسال شده از رادار مستقر بر سطح زمين را منعكس مي‌كنند.
 

 
از آنجا كه سرعت امواج الكترو مغناطيسي، ثابت (300.000 كيلومتر در ثانيه) است مي توان با استفاده از ارسال امواج و سنجش زمان رفت و برگشت آنها، فاصله هدف از ايستگاه را مشخص كرد.
دستگاه رادار از سه قسمت، يعني فرستنده، آنتن و گيرنده تشكيل شده است.

شيوه كار بدين شكل است كه ابتدا بوسيله لامپ فرستنده (magnetron) ، ضربان منقطع از امواج
الكترومغناطيس با فركانس بالا توليد مي شود و آن را از طريق آنتن رادار، كه در بيشتر موارد محدب است، به سمت مانع (مثلا ابر) مي فرستند؛ پس از برخورد به قطرات يا ذرات بلور موجود در ابر، بلافاصله به انعكاس پخشي دچار مي‌شوند و به سوي زمين بر مي‌گردند كه البته تنها قسمتي از آن از طريق آنتن رادار به گيرنده مي‌رسد زيرا دامنه ضربان مورد بحث در اين رفت و برگشت تضعيف مي‌شود، لذا آن را با دستگاه تقويت كننده‌اي حدود يك ميليون برابر (106) تقويت مي‌كنند.
 

 
اين امواج در مرحله بعد به صفحه تصوير(نوسان‌نما) منتقل و سپس به صورت لكه‌هاي نوراني مشخص مي‌شوند. از روي تصوير دريافتي مي‌توان نوع تظاهرات جوي را به خوبي تشخيص داد؛ مثلا رگبار و ابرهاي تندري، در صفحه تصوير به صورت لكه هاي روشن و نامنظم ديده مي‌شود.
در بين تظاهرات جوي جبهه سرد، واضح‌تر و روشن‌تر از بقيه تصاوير ديده مي‌شود به طوري كه امكان شناسايي و پيش‌بيني مسير حركت آنها با هيچ روشي تا اين حد موفق نيست.

فایل : 23 صفحه

فرمت : Word