مقاله کامل آثار قرنطینه در طول اپیدمی ها بر سلامت روان و شیوه های مدیریت آن

آثار قرنطینه در طول اپیدمی ها بر سلامت روان و شیوه های مدیریت آن
چکیده
مقدمه: اخیراً همه گیری بیماری کرونا ویروس جدید(19-Covid) منجر به ایجاد استرس و اضطراب زیادی در سراسر جهان شده است .اکثر کشورها برای کنترل شیوعکووید-19 تصمیم به استفاده از قرنطینه گرفته اند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی شواهد اثرات قرنطینه بر سلامت روان و ارائه راهکارهایی جهت کاهش این پیامدهای منفی انجام شد.
مواد و روشها: مطالعه حاضر به شیوه مروری نقلی(Narrative Review) انجام شد. بدین منظور از طریق جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Sciencedirect،Medline،Google Schoolar، و Pubmed، مقالات مرتبط طی سال های 20-2003 استخراج و بررسی گردید.
یافته ها: نتایج نشان دادند که اگرچه قرنطینه برای جلوگیری از شیوع گسترده بیماری ضروری می باشد؛ اما ممکن است عواقب منفی زیادی مانند استرس پس از سانحه، خشم، ترس، اضطراب و افسردگی را به دنبال داشته باشد.
نتیجهگیری: قرنطینه باید براساس روش های علمی و مدرن انجام شود. به منظور کاهش عوارض جانبی قرنطینه می توان برخی توصیه ها از قبیل مدت زمان قرنطینه، ارائه خدمات بهداشت روان، حمایت مالی، اطلاعات کافی و جلوگیری از برچسب زنی را رعایت نمود. مقامات باید در دوره قبل از قرنطینه دلایل واضح قرنطینه و اطلاعات مربوط به پروتکل ها را توضیح دهند. از آنجایی که شیوه معمول زندگی در طول قرنطینه تغییر می کند، برای کاهش استرس و اضطراب، طراحی پروتکل های مختلف برای کارکنان بیمارستان، سالمندان، والدین و کودکان ضروری می باشد.
کلمات کلیدی: تأثیرات روان شناختی، کرونا ویروس جدید، قرنطینه
مقدمه
قرنطینه برای اولین بار در ایتالیا به دنبال شیوع طاعون استفاده شد. در پی پیشرفت های پزشکی، انزوای افراد برای پیشگیری از بیماری کاهش یافت ؛ به گونه ای که به مدت نیم قرن در کانادا از این شیوه استفاده نشد؛ تا اینکه استفاده دوباره از قرنطینه به دنبال شیوع بیماری سندروم حاد تنفسی و فقدان اطلاعات کافی درباره شیوه انتقال آن مجدد ضروری تلقی گردید (1). کروناویروس ها (Coronaviruses) خانواده بزرگی از ویروس ها هستند که از سرماخوردگی تا بیماری های شدیدتر همچون سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS-CoV: Middle East Respiratory Syndrome (SARS-CoV: Severe Acute ) و سندرم حاد تنفسی (Respiratory Syndrome) را شامل می شوند. اخیراً نوع جدیدی از این گروه به نام کروناویروس جدید (19-COVID) در سال 2019 منجر به اعمال مجدد قرنطینه شده است .علائم شایع این بیماری شامل: تب، سرفه، تنگی نفس و مشکلات تنفسی هستند. در موارد شدیدتر عفونت می تواند باعث ذات الریه، سندرم حاد تنفسی، نارسایی کلیه و حتی مرگ شود (2). قرنطینه یکی از اساسی ترین اقدامات بهداشت عمومی است که تحت شرایط خاص همچون همه گیری یک بیماری واگیر به منظور محافظت از سلامت عمومی (Public Health) استفاده می شود(3). قرنطینه به جدایی موقت و محدودیت تردد افرادی گفته می شود که به طور بالقوه در تماس با فرد مبتلا بوده اند؛ با این هدف که اگر دچار علائم بالینی شدند، قابل شناسایی باشند و بدین طریق خطر انتقال بیماری به دیگران کاهش یابد (4). افراد درون یک قرنطینه ممکن است سالم یا ظاهراً بدون علامت و نشانه باشند. قرنطینه با ایزوله کردن (Isolation) متفاوت است. در تعریف قرنطینه معمولاً فردی که به نظر سالم می آید در خانه یا یک مرکز خاص مانند بیمارستان می ماند؛ در حالی که در
ایزوله، فردی که مبتلا به بیماری شده است از دیگر افراد به طور کامل جدا می شود (5)؛ بنابراین این دو کلمه معانی و کاربردهای متفاوتی دارند و هنگام تصمیم گیری برای اعمال قرنطینه باید با شفافیت درباره آن ها توضیح داده شود. در طول اپیدمی های گذشته اقدامات متفاوتی برای کنترل شیوع بیماری از جمله شناسایی زودهنگام و ردیابی افراد مبتلا و مشکوک ،محدودیت حمل و نقل عمومی، تعطیلی اماکن عمومی و اجتماعات و فاصله گذاری اجتماعی انجام شده است؛ با این حال در صورتی که سایر اقدامات برای کنترل سیر بیماری مؤثر نباشند، بهترین روش به ویژه در مراحل اولیه بیماری قرنطینه می باشد. قرنطینه نه تنها به حفظ سلامت عمومی؛ بلکه به امنیت انسانی (ایمنی در برابر گرسنگی، ترس از بیماری و جنایت) و امنیت ملی (اقتصاد و تجارت، محیط زیست و بیماری های عفونی) که با سلامت عمومی مرتبط هستند کمک می کند. قرنطینه به موقع هزینه های اقتصادی ناشی از شیوع بیماری را کاهش می دهد (6). تأثیر سودمند قرنطینه به مبانی علمی اجرای آن وابسته است. یکی از مهم ترین عوامل در موفقیت قرنطینه، پایبندی مردم به آن است. اعمال قرنطینه اجباری بدون در نظر گرفتن تشویق ها و درخواست های مدنی منجر به هرج و مرج و سلامت روانی نامناسب می شود. با این حال مزایای قرنطینه در حفظ سلامت عمومی، معایب آن را توجیه می کند(7).
با در نظر گرفتن میزان شیوع و گسترش بیماری از قرنطینه در موارد مختلفی استفاده می شود؛ به عنوان مثال در سال 2003 همزمان با شیوع سندرم تنفسی حاد در چین و کانادا قرنطینه اعمال شد(9،8). همچنین به دنبال شیوع بیماری ابولا (EVD:EbolaVirus Disease) در سال 2014، برخی از ایالت های آمریکا یک دوره قرنطینه سه هفته ای را برای تمام
کارکنان مراقبت های بهداشتی اعمال نمودند (10). در سال 2015 نیز کره جنوبی به دنبال شیوع بیماری سندروم تنفسیخاورمیانه، 1692 شهروند خود رادر خانه، محل کار و یا بیمارستان قرنطینه کرد (11). ازسوی دیگر در پی شیوع گسترده کووید-19 در اکثرکشورهاهمچون چین، ایتالیا، هند و فرانسه انواع متفاوتی از قرنطینه به کار برده شد (15-12،5).
با وجود اینکه اکثر پژوهش ها نشان داده اند که قرنطینه برای کنترل شیوع بیماری می تواند مفید باشد ،با این حال طبق نظرسنجی های انجام شده درچهار کشور تایوان ،هنگ کنگ، سنگاپور و آمریکا مردم با قرنطینه اجباری مخالف هستند (16). قرنطینه به طور معمول تجربه ناخوشایندی برای اکثر افراد است و پیامدهای روانی- اجتماعی زیادی را به همراه دارد (17)؛ به گونه ای که در موارد حاد و به دنبال قرنطینه تحمیلی خشم، پرخاشگری و خودکشی گزارش شده است. در این صورت منافع سودمند قرنطینه از بین رفته و با هزینه های زیادی همراه می شود (18)؛ به ویژه اگر قرنطینه به مدت طولانی و به صورت دسته جمعی انجام شود (19)؛ به همین منظور برخی از کشورها همچون انگلستان در سال 2019 به دنبال شیوع کووید-19 از انجام قرنطینه خودداری نمودند(20). با توجه به وضعیت در حال توسعه کووید-19 و لزوم اعمال قرنطینه مدرن و صحیح، هدف از مطالعه حاضر جمع آوری شواهد پژوهشی به منظور ارائه راهکارهای مؤثر برای کاهش تأثیرات منفی قرنطینه است؛ از این رو ابتدا با مرور مطالعات پیشین شواهدی مبنی بر آثار قرنطینه بر سلامت روان بررسی می شوند و سپس عوامل استرس زای حین قرنطینه و پس از آن ارائه می گردد. در پایان نیز راهکارها و مداخلات مؤثر برای اعمال قرنطینه اصولی توصیه می گردد (شکل 1).
مواد و روش ها
در این مطالعه با استفاده از ترکیبی از واژگان”قرنطینه،بیماری های همه گیر، کرونا ویروس، وضعیتسلامت روان، واکنش های روانی، سلامت عمومی، پیامدهایروان شناختی، ترس، سیاست های بهداشتی، کارمندانمراقبت بهداشتی و عوامل خطر” به جستجوی پژوهش هایانجام شده طی سال های 20-2003 در پایگاه های اطلاعاتی Sciencedirect،Medline،Google schoolar،Sid، Pubmed و PsycINFO پرداخته شد. پس از بررسی عناوین و چکیده ها، یکی از معیارهای انتخاب مقالات، نمونه مورد بررسی در این پژوهش ها بود. شرکت کنندگان در این مطالعات می بایست حداقل به مدت 24 ساعت خارج از محیط بیمارستان قرنطینه شده بودند. همچنین در این مطالعات باید یافته هایی مبنی بر شیوع بیماری روانی و یا متغیرهایی که از طریق آن ها بتوان بیماری روانی یا بهزیستی روانی را پس از قرنطینه پیش بینی کرد، وجود داشته باشد .سپس نام نویسندگان، سال انتشار، کشور مورد مطالعه، نوع بیماری، طرح و روش پژوهش، اندازه نمونه و جامعه، دلایل قرنطینه ،طول مدت قرنطینه و یافته های کلیدی از این مطالعات استخراج شدند و نتایج به شیوه مروری نقلی مورد بررسی قرار گرفتند (جدول 1).
نتایج
آثار قرنطینه بر سلامت روان
در ادامه به بررسی مطالعات ارزیابی وضعیت روانی تحت تأثیر قرنطینه خانگی یا اجباری در طول اپیدمی ها می پردازیم.
به عنوان یک بیماری عفونی قابل انتقال ،سندرم حاد تنفسی (SARS) با اعمال قرنطینه گسترده (2004) با موفقیت در سطح جهان مهار شد. اگرچه این اقدامات برای کنترل شیوع
بیماری در پایان نتایج موفقیت آمیزی داشت ،با پیامدهای جانبی زیادی همراه بود. براساس نظرسنجی های انجام شده توسط فرم اینترنتی از 129 شهروند کانادایی قرنطینه شده ،شیوع بالایی از پریشانی روانی (9/28٪ علائم اختلال استرس پس از سانحه و2/31٪ افسردگی) گزارش شده است (9). کاهش سطحدرآمد، جدایی از دیگران، احساس کسالت در طول قرنطینهو برچسب زنی، طرد شدن از جانب دیگران و پشتیبانی مالی ضعیف پس از قرنطینه با علائم افسردگی مرتبط هستند .گاهی قرنطینه کردن کارمندان بیمارستان می تواند پیامدهای روانی زیادی را تا سه سال بعد از قرنطینه برای آن ها به همراه داشته باشد (21).
انجمن روانشناسی آمریکا گزارش می دهد که فاصله اجتماعی (Social distance) حین قرنطینه خطرات بهداشتی زیادی را به همراه دارد و به اختلال خواب ،اختلال سیستم قلبی- عروقی، سیستم ایمنی ضعیف، علائم افسردگی و اختلال در عملکرد اجرایی منجر می شود(22).
در این راستا در مطالعه ای که به بررسی آثار روانی قرنطینه شهر ووهان پس از شیوع کووید-19 پرداخته بود ،نشان داده شد که ترس و وحشت در مردم و کارکنان قرنطینه شده، آن ها را به سمت اقدامات ناامیدانه سوق می دهد و به دلیل آسیب های اجتماعی و اقتصادی، خشم طولانی مدت پیش بینی می شود (19).
کره جنوبی نیز به دنبال افزایش موارد مبتلا و آمار مرگو میر ناشی از کووید-19 به توصیه کشور چین برای کنترل بیماری از قرنطینه استفاده کرد. با وجود اینکه با اعمال قرنطینه شیوع بیماری در کره کنترل شد، بررسی ها نشان دادند که کارکنان مراقبت بهداشتی علائم اختلال استرس پس از سانحه زیادی را تجربه می کنند (23).
در حال حاضر در مورد مشکلات سلامت روان و عوارض روانی افراد مشکوک یا مبتلا به کووید-19 و متخصصان بهداشتی، داده های اپیدمیولوژیک زیادی در دسترس نیست (12)؛ بنابراین به دنبال شیوع کووید-19، مجله Lancet به منظور پیشگیری از آثار روانی قرنطینه، نتایج حاصل ازمطالعات گذشته در شرایط مشابه همه گیری بیماری هایواگیر را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد .این بررسی که 24مقاله در 10 کشور را جمع آوری کرده بود، نشان داد کهپریشانی روانی در دوران قرنطینه و پس از آن پدیده ای رایجاست. افراد قرنطینه شده به صورت متداول دچار ترس ،غمگینی، خلق و خوی پایین (73 درصد)،تحریک پذیری (57 درصد)، احساس تهی بودن ،بی خوابی، سردرگمی ،تمرکز ضعیف، عملکرد ضعیف در کار، خشم، علائم استرس حاد و استرس پس از سانحه ،علائم افسردگی و اختلال عاطفی می شوند (17). پیامدهای روانی منفی قرنطینه نه تنها در مورد کارکنان بهداشتی- درمانی؛ بلکه در ارتباط با جمعیت عادی نتایج مشابهی را به دست داده است؛ به عنوان مثال میانگین نمرات استرس پس از سانحه در والدین و کودکانی که قرنطینه شده بودند، چهار برابر بیشتر از خانواده هایی بود که قرنطینه نمی شوند. به عبارت دیگر 28 درصد (27 مورد از 98 مورد (از والدینی که قرنطینه شده بودند ،علائمی را گزارش نموده بودند که نشان از تشخیص یک اختلال روانی مرتبط با استرس داشت؛ در حالی که تنها 6 درصد از گروه قرنطینه نشده(17 مورد از 299 نفر) دچار این علائم شده بودند (24).
با وجود آثار منفی ذکر شده درباره قرنطینه، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد تفاوت معناداری بین دانشجویانی که بلافاصله قرنطینه شده بودند و دانشجویانی که قرنطینه نشده بودند در نمرات استرس پس از سانحه یا سلامت روان کلی وجود ندارد. با این حال نمی توان نتایج این پژوهش
را به جمعیت کلی تعمیم داد؛ زیرا نمونه این پژوهش دانشجویان جوان مقطع کارشناسی بودند و مسئولیت کمتری نسبت به بزرگسال شاغل داشتند (25). از سوی دیگر، بدون اعمال قرنطینه نیز اضطراب در ووهان چین قابل پیش بینی بود. به این صورت که اضطراب پس از اولین مرگ ناشی از کووید-19، گزارشات اغراق آمیز رسانه ها و تعداد موارد مبتلای جدید، اضطراب شدیدی را در جامعه ایجاد می کند؛ بنابراین آثار روانی منفی حینقرنطینه ممکن است مربوط به فرایندهای قبل از اعمالقرنطینه باشد که پیش زمینه تشدید این علائم حینقرنطینه جمعی می شوند (19).
Jeong و همکاران (2016) پیامدهای روانی قرنطینه را موقت دانسته و نشان دادند که افراد در طول قرنطینه ،7 درصد احساس اضطراب و 17 درصد احساس خشم می کنند که در صورت دریافت کمک از سوی متخصصان سلامت روان ،6-4 ماه بعد از قرنطینه علائم کاهش پیدا می کنند (3 درصد اضطراب و 6 درصد خشم (11). این در حالی است که سایر مطالعات آثار بلند مدت تری را برای قرنطینه گزارش نموده اند؛ به گونه ای که سه سال پس از شیوع سارس، سوء مصرف الکل یا علائم وابستگی به الکل در کارمندان مراقبت بهداشتی که قرنطینه شده بودند ،ادامه یافته بود (21). کارمندان پس از قرنطینه درگیر رفتارهای اجتنابی شدیدی می شوند و تماس مستقیم با بیماران را به حداقل می رسانند: 54 درصد از کارکنان از افرادی که سرفه یا عطسه دارند دوری می کنند ،26 درصد از مکان های پر ازدحام و 21 درصد از تمام فضاهای عمومی اجتناب می نمایند (26). در این راستا در یک مطالعه کیفی نشان داده شد که برخی از افراد پس از اتمام قرنطینه ،تغییرات رفتاری بلند مدتی مانند شستشوی وسواس گونه دست ها و اجتناب از شلوغی را نشان می دهند و
برای برخی دیگر بازگشت به شرایط عادی ماه ها زمان می برد (27،1).
شواهدی وجود دارند که نشان می دهند با استفاده از برخی متغیرهای دموگرافیک می توان آثار روانی قرنطینه را در افراد پیش بینی کرد. این مطالعات سن پایین (28،11(، سطح تحصیلات پایین، جنسیت زن و تک فرزند بودن را عامل پیش بینی کننده شدت پیامدهای ناشی از قرنطینه می دانند (29). با این وجود، در مطالعه هاوریلوک وهمکاران (2004 (نشان داده شد که متغیرهای دموگرافیک(وضعیت زناشویی، سن ،تحصیلات و محل زندگی (ارتباطیبا تعدیل آثار روانی قرنطینه ندارند. این پژوهشگران از بینمتغیرهای دموگرافیک، تنها سطح درآمد را پیش بینی کنندهعلائم روان شناختی منفی تر دانستند و معتقد بودند که افراد با سطح درآمد پایین تر، علائم روان شناختی بدتری خواهند داشت (9). از سوی دیگر ،داشتن سابقه بیماری روانی قبلی (آسیب زدن به خود یا دیگران، افسردگی و اضطراب(، درآمد پایین، شرایط تهدیدکننده زندگی، ترس و وحشت و جدایی از خانواده نسبت به متغیرهای دموگرافیک، پیش بینی کننده قوی تری برای وضعیت روانی پس از قرنطینه خواهند بود (30،11).
عوامل تشدیدکننده اضطراب حین قرنطینه و پس از آن
به عواملی که باعث ایجاد استرس می شوند، عوامل استرس زا (Stressors) گفته می شود. وقتی در مورد افرادی صحبت می کنیم که در طول اپیدمی(Epidemic) در قرنطینه قرار می گیرند، این عوامل استرس زا می توانند ماهیت متفاوتی داشته باشند. یکی از مهم ترین و ابتدایی ترین عوامل استرس زا، نداشتن اطلاعات کافی است. از آنجایی که شیوع برخی از اپیدمی ها کاملاً ناگهانی و بی سابقه می باشد، دستورالعمل یا راهنمای جامعی برای آن ها وجود ندارد (31)؛ بنابراین افراد اطلاعات کافی درباره کارهایی که

فایل : 38 صفحه

فرمت : Word