تحقیق چرا باید فعال باشیم

مزيت هاي تمرين (فعاليت فيزيكي )

انجام فعاليت هاي بدني يك جزء لازم در مداواي اشخاصي مي باشد كه ديابت دارند .اين فعاليت ها به تمام كساني كه قند دارند كمك مي كند وزنشان را كنترل مي كند .حساسيت انسولين را بهبود مي بخشد و يك ديد و بينش سالمتر روحي را براي آنها به ارمغان مي آورد و عوامل خطر زاي قلبي – عروقي را كاهش مي دهد .با ارائه رهنمود هاي مناسب ,مردمي كه ديابت دارند مي توانند با ايمني فعاليت هاي بدني را انجام دهند .طرح فعاليت بدني با توجه به علاقه ,سن سلامتي عمومي و سطح تناسب و شايستگي فيزيكي متفاوت مي باشد .وقتي شخصي بدون ديابت فعاليت مي كند سطوح انسولين كاهش مي يابد در حالي كه هورمونهاي تعديل كننده (به ويژه گلو كاگون ) را افزايش مي دهد .بنابر اين استفاده از گلوكز زياد شده توسط ماهيچه فعال دقيقاً منطبق بر توليد گلوكز زياد شده توسط كبد مي باشد .در اشخاصي كه داراي بيماري ديابت و البته به انسولين مي باشند گليسميك حاصل از فعاليت بدني با توجه به كنترل همه جانبه ديابت ,گلوكز پلاسما و سطوح انسولين در شروع تمرين ,شدت فعاليت تمرين ,مقدار غذاي قبلي و شرايط قبلي متفاوت مي باشد .يك متغير مهم سطح انسولين پلاسما در طي تمرين و بعد از آن مي باشد .سطوح بالاي انسولين هيپو گليسم را فعال مي كند كه اين به علت اين مساٌله است كه گلوكز ماهيچه اي داراي انسولين زياد توسط ماهيچه فعال جذب مي شود ، بر عكس به علت وجود سطح پايين انسولين در بدن يك فردي كه از تزريق انسولين استفاده مي كند توليد گلوكز اسيد هاي چرب ادامه مي يابد ,در حالي كه ,جذب آنها كم مي شود. اين امر منجر به افزايش زياد در گلوكز پلاسما و سطوح كتون مي شود .در اشخاصي كه ديابت بدون تزريق انسولين دارند ,كنترل گلوكز خون با تمرين هاي بدني افزايش مي يابد .اين به علت تحريك و حساسيت انسولين افزايش يافته مي باشد كه منجر به استفاده جانبي گلوكز نه تنها در زمان تمرين بلكه بعد از آن مي شود .از آنجا كه حساسيت  انسولين بوجود آمده در 48 ساعت بعد از تمرين از بين مي رود ,تكرار زمان تمرين در فواصل معين به منظور كاهش قدرت و تحمل گلوكز كه در ارتباط با ديابت غير وابسته به انسولين    مي باشد ,ضروري است .اين تمرين كه انسولين را افزايش مي دهد ,بدون ايجاد تغيير در وزن بدن صورت مي گيرد .تمرين همچنين تاثير هورمونهاي تعديل كننده را كاهش مي دهد كه در عوض توليد گلوكز هپاتيك را نيز كاهش داده و همچنين منجر به افزايش كنترل گاوكز مي شود سريع شود .

انجام فعاليت بعد از خوردن غذا مفيد مي باشد و پست پرنديل و هيپر گليسميا را كاهش داده كه در بيماري ديابت بدون انسولين رايج مي باشد .

وزن و ديابت نوع 2:

چگونه وزن به ديابت نوع 2 مربوط مي شود ؟

وزن و چربي فوق العاده زياد بدن باعث پيشرفت ديابت از نوع دوم مي شود. مردمي كه داراي وزن زيادي هستند ,داراي ريسك بيشتري در ابتلا به ديابت نوع 2 مي باشند كه اين در مقايسه با افرادي كه وزني عادي دارند .

داشتن وزن زياد موجب فشار بر توانايي بدن در كنترل قند خون مي شود كه از انسولين استفاده مي كنند و بنابر اين خطر ابتلاي شما به ديابت بيشتر  مي شود .

تقريباً 90 درصد مردم مبتلا به ديابت نوع 2 , افراد چاق هستند .ميزان افراد مبتلا به ديابت در ميان بزرگسالان آمريكايي در سال 1990 تا 3/1 افزايش يافته است و حتي افزايش بيشتري انتظار مي رود . افزايش سريع ديابت به علت پرهيز از رژيم غذايي و داشتن وزن زياد در بين مردم آمريكا مي باشد .

اگر شما مبتلا به ديابت هستيد چه بايد بكنيد ؟

شما مي توانيد تاثير مثبتي بر قند خون و سلامتي كلي تان داشته باشيد و اين كار را از طريق انتخاب عاقلانه غذاها ,تمرين هاي بدني منظم و كاهش استرس و نگراني و ايجاد تغييرات كمي در نحوه زندگي تان انجام دهيد .كم كردن حتي ميزان

تحقیق چرا باید فعال باشیم