تحقیق در مورد استخر شناي المپيك 2008 چين

سازه اي از جنس حباب                                A”BUBBLE-MADE”STRUCTURE

ترجمه و تأليف رابين و رافائل صديق پور

Translated & composed by Rabin & Rafael Sedighpour

نماي كلي مركز شنا و بازيهاي آبي المپيك 2008 پكن

ده هاي پاياني قرن بيستم و چند سالي كه را كه از قرن بيست و يك مي گذرد به جرئت مي توان دوره تحول اساسي در انديشه هاي بشر و تغيير ديدگاه او نسبت به جهان پيرامون خود تلقي كرد. اگر «اخلاق» و اصول اخلاقي را، كه زاييده وجدان بشر و تغيير ناپذير هستند، از اين امر مستثني كنيم، در نحوه نگرش ساير علوم و نيز دنياي هنر به مسائل و موضوعات، تغييرات عمده اي به وقوع پيوسته است. از ديدگاه بشر امروزي، جهان حاضر يك جهان ارگانيك است كه در آن فضا، زمان و اجسام به صورت متحول، سيال، درگير با يكديگرند و اتباط غيرخطي دارند. دانشمندان و صاحبان انديشه براي تبيين جهان امروز ديگر صرفاً به علوم كلاسيك و قطعيت جهان بيني رياضي گونه تكيه

 آرايش كريستالها در طبيعت

نمي كنند، بلكه مباحثي همچون عدم قطعيت، آشفتگي، هندسه هاي نااقليدس و فراكتالي، نظريه پيچيده و فيزيك غيرخطي، جهاني متفاوت از گذشته را در برابر انسان پست مدرن قرار داده است. با وسيع تر شدن قلمرو علوم، بر تعداد مجهولات و سؤالات نيز افزوده مي شود و انسان براي رازگشايي مجهولات تازه، مي بايست تلاش بيشتري كند.

بشر مي تواند پاسخ بسياري از پرسش هاي خود را از راه آزمايش، تحقيق و خلق فرضيات تازه بيابد. اما شايد بتوان خود «طبيعت» را بهترين پاسخگوي سؤالات بشر دانست. طبيعت، همه جواب ها را دارد و اين انسان ها هستند كه به تدريج مي آموزند چگونه بپرسند.

اين امر، در طراحي و ساخت فضاها و بناهاي شهري و در علم مهندسي سازه نيز صادق است. طبيعت، درس هاي طراحي بسيار مهم و ارزشمندي به ما مي دهد. از جمله اصول اساسي اين طراحي آن است كه اگر مقصود طراحي به درستي و شايستگي برآورده شود، نظم و ترتيب حاصل، زيبايي تلقي مي شود؛ اما اگر صرفاً در پي زيبايي به دليل زيبايي باشيم به آن دست نخواهيم يافت.

ديد هوايي سايت برگزاري بازيها

طبيعت، هم طراحي زبردست است و هم مهندسي چيره دست، هم در انتخاب فرم و شكل يك جسم (متناسب با نياز آن) بهترين ها را انتخاب مي كند و هم در انتخاب اسكلت و مكانيسمي كه به آن جسم ايستايي و دوام ببخشد. ساده ترين، مناسب ترين و مؤثرترين ها را به كار مي گيرد. جالب آن است كه در طبيعت فرم يك جسم و اجزاي برپادارنده و شكل دهنده آن به صورت متقابل با يكديگر را تعريف و به نوعي هر يك، خود را ديگري ديكته مي كند. از تار عنكبوت گرفته تا كندوي زنبور عسل و از يك صدف دريايي گرفته تا استخوان بال كركس. هر چقدر صورت مسئله در طبيعت سخت‌تر باشد، راه حل هاي طبيعي آن نيز به همان ميزان زيبا، دقيق و پيچيده است. هر چند بناهاي ساخت بشر در مقايسه با ساده ترين ساختارهاي طبيعي، بسيار ناقص، ابتدايي و كم ارزش مي نمايند. وليبا پيشرفت تكنولوژي و بالارفتن سطح آگاهي انسان به نسبت محيط اطراف، امروزه شاهد اجراي ساختمان هايي هستيم كه از نظر فرم و عملكرد بسيار پيچيده اند و در برخي از موارد، نبوغ طراحان و سازندگان خود را اثبات مي كنند. بناهايي همچون اسكله دريايي يوكوهاما در ژاپن يا اغلب پروژه هاي سانتياگو كالاتراوا از آن جمله اند كه از تركيب هنر، رياضيات، تكنولوژي ساخت و علم مهندسي سازه حاصل شده اند.

شماي كلي پروژة مكعب آبي

احداث اين گونه ساختمان ها، بسته به ميزان پيچيدگي طرح آنها، مستلزم به كارگيري مفاهيم و روش هاي جديد علمي و اجرايي است و به هيچ عنوان با استفاده از روش‌هاي كلاسيك محاسبه و اجرا مقدور نيست.

به عبارت ديگر، استفاده از اجزاي خطي مثل تير و ستون يا اجزاي سطحي مانند دالهاي بتني، در يك پروژه با فرم و عملكرد پيچيده نمي تواند منطقي و «هوشمندانه» به شمار رود.

برخلاف گذشته، كه سازه نگهدارنده بنا همواره تركيب از اجزاي خطي، يا سطحي بود. در حال حاضر در پاسخ به ين پرسش كه يك سازه به چه شكل بايد فضا را اشغال كند؟ مي توان گفت فرم سازه بايد بيشترين تناسب ظاهري و عملكردي را با فرم معماري دارا باشد؛ به گونه اي كه نتوان آن سازه را جدا و نامتجانس با فرم معماري دانست. ايده استفاده از الگوهاي حجمي با ترتيب وقوع منظم به عنوان يكي از بهترين راه حل ها در اين موارد مطرح مي شود. الگوهاي حجمي سازه، كه با ترتيب خاص تكرار مي شوند، سنگ بناي تشكيل همه اجسام در طبيعت اند. بهترين نمونه در اين مورد آرايش كريستالي كاني هاي تشكيل دهنده سنگ هاست. در سلول هاي زنده جانداران نيز اين الگوها به وفور مشاهده مي شوند.